душапрыка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якой завяшчальнік даручае выканаць завяшчанне.

|| ж. душапрыка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завяшча́льнік, ‑а, м.

Той, хто зрабіў завяшчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тастаме́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Уст. Завяшчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bequest [bɪˈkwest] n. fml завяшча́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Тастаме́нт ’завяшчанне’ (ТСБМ), тэстамэ́нт ’запавет’ (Яруш.), тэста́мэнт ’запавет, завяшчанне’ (Некр. і Байк., Ласт., Бяльк.), ст.-бел. тастаментъ, тастамэнтъ, тэстамэнтъ, дастаментъ ’завяшчанне’ (1484 г., КГС). Са ст.-польск. testament ’тс’, што з лац. testamentum ’тс’ (Карскі, 1, 180; Булыка, Лекс. запазыч., 77).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

духо́вная ж., сущ., уст. завяшча́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тастаме́нт

(лац. testamentum)

уст. завяшчанне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

testament [ˈtestəmənt] n.

1. relig. запаве́т;

the New/Old Testament Но́вы/Стары́ Запаве́т

2. завяшча́нне;

the last will and testament law апо́шняе завяшча́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Érblassenschaft

f -, -en завяшча́нне, спа́дчына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перадсмяро́тны, ‑ая, ‑ае.

Які бывае перад смерцю, папярэднічае смерці. Перадсмяротная сутарга. □ Ляжаў побач забіты гітлеравец, другі каля яго яшчэ курчыўся ў перадсмяротнай агоніі. Мележ. // Напісаны, сказаны перад смерцю. Перадсмяротнае завяшчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)