Тры́шак ‘картачная гульня’ (Мальдзіс, Як жылі нашы продкі. Мінск, 2009, 186). Параўн. польск. tryszak ‘тс’, іншая назва srtaszak. Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вальнякі́ ’месца, дзе жылі людзі, якія мелі вольнасць ад прыгону’ (Яшк.). Ад вальняк ’вольны чалавек’. Магчыма, таксама па мадэлі тапонімаў (Сушнякі і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абляжа́ць, ‑жу, ‑жылі, ‑жыць; зак., што.

Разм. Працяглым ляжаннем абмяць. Абляжаць канапу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́нты, ‑аў.

Назва ўсходнеславянскіх плямён 4–7 стст., якія жылі паміж Днястром і Дняпром.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыназа́ўр, ‑а, м.

Прадстаўнік самых вялізных паўзуноў, якія жылі і вымерлі ў мезазойскую эру.

[Ад грэч. deinos — страшны, sauros — яшчарка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вестго́ты ’заходняе адгалінаванне готаў, якія жылі на тэрыторыі сучаснай паўднёва-заходняй Прыбалтыкі, а ў III–IV стст. рассяліліся паміж Днястром і панізоўем Дуная’ (КТС). Запазычанне з рус. вестго́ты (< ням. Westgoten < visigothi).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

once upon a time

даўны́м-даўно́; калі́сьці, адно́йчы; (а на пача́тку ка́зкі) жыў-быў, жылі́-былі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

палеапатало́гія, ‑і, ж.

Навука аб хваробах жывёл і раслін, якія жылі на Зямлі ў далёкія часы.

[Ад грэч. palaios — старажытны, pathos — хвароба і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́важыць сов.

1. (определить вес) вы́весить;

2. вы́воротить (рычагом);

насі́лу пень ~жылі — наси́лу пень вы́воротили

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзягця́р, дзегцяра, м.

Той, хто гоніць дзёгаць. Слабада, дзе жылі дзегцяры, была пракурана дымам, смалой і дзёгцем. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)