дэка...

т. 6, с. 330

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дэка...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «дзесяць», напрыклад: дэкаграм, дэкалітр.

[Ад грэч. déka — дзесяць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

де́ка муз. дэ́ка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэ́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэ́к дэ́кі
Р. дэ́ка дэ́каў
Д. дэ́ку дэ́кам
В. дэ́к дэ́кі
Т. дэ́кам дэ́камі
М. дэ́ку дэ́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

tape deck [ˈteɪpˌdek] n. магнітафо́нная прыста́ўка, дэ́ка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

піяні́на, нескл., н.

Клавішны музычны інструмент, у якім струны, дэка і механіка размешчаны ў вертыкальнай плоскасці, від фартэпіяна.

|| прым. піяні́нны, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дек мор. дэк, род. дэ́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэкаго́н

(ад дэка- + -гон)

дзесяцівугольнік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэка́эдр

(ад дэка- + -эдр)

дзесяціграннік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

dekiel

м.

1. накрыўка; покрыўка;

2. муз. дэка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)