deacon [ˈdi:kən] n. дыя́кан

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

протадыя́кан, -а, мн. -ы, -аў, м.

У хрысціянскай царкоўнай епархіі: першы або галоўны дыякан.

|| прым. протадыя́канскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дья́кон церк. дыя́кан, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

протадыя́кан, ‑а, м.

Дыякан вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архідыя́кан, ‑а, м.

Старшы дыякан пры мітрапаліце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

diakon

м. дыякан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

протадыя́кан

(ад прота- + дыякан)

дыякан вышэйшага чыну.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

іпадыя́кан

(ад гр. hypo = пад + дыякан)

малодшы дыякан пры архірэі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

свяшчэ́нства, ‑а, н.

1. Сан, званне свяшчэнніка. Тры ступені свяшчэнства — дыякан, свяшчэннік, епіскап. // Служба, занятак свяшчэнніка. Пакінуць свяшчэнства.

2. зб. Свяшчэннікі; свяшчэннаслужыцелі. Прыезд свяшчэнства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архідыя́кан

(гр. archidiakonos)

старшы дыякан пры мітрапаліце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)