ма́рево ср.

1. (мираж) міра́ж, -жу м.;

2. (тёплые испарения от земли) ма́рыва, -ва ср.; (дымка) ды́мка, -кі ж.; смуга́, -гі́ ж.; імгла́, -лы́ ж., ма́рыва, -ва ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dymek

м.

1. дымок;

2. фот. дымка; смуга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mgławica

ж.

1. астр. туманнасць;

2. дымка; смуга, туман

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ма́ра​II обл.

1. (призрак, видение) ма́ра, -ры ж.;

2. (дымка, марево) смуга́, -гі́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

gauze

[gɔz]

n.

1) ма́рля f., газ -у m. (ткані́на)

2) драцяна́я се́тка

3) смуга́, ды́мка f.; лёгкі тума́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

павало́ка, ‑і, ДМ ‑лоцы, ж.

1. Лёгкая дымка, якая зацягвае, пакрывае што‑н. У надбярэжных гушчарах хаваліся туманы, тонкай павалокаю застываючы над водамі. Пестрак. Праз павалоку рэдкіх хмар сонца свяціла, нібы з-пад абажура. Брыль.

2. Пялёнка на вачах; памутненне. [Старшы лейтэнант] насцярожыўся, стаў скрытным, вочы патухлі, схаваўшыся пад цьмянай павалокай. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тума́нны прям., перен. тума́нный;

~нная смуга́ — тума́нная ды́мка;

~нная ра́ніца — тума́нное у́тро;

~нныя надзе́і — тума́нные наде́жды;

т. по́зірк — тума́нный взгляд;

т. сэнс — тума́нный смысл

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тума́нный

1. тума́нны;

тума́нная ды́мка тума́нная смуга́;

2. перен. (неясный) цьмя́ны, тума́нны;

тума́нные наде́жды цьмя́ныя (тума́нныя) надзе́і;

тума́нный взгляд цьмя́ны (тума́нны) по́зірк;

тума́нный смысл цьмя́ны (тума́нны) сэнс.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Павалока 1 ’лёгкая дымка, якая зацягвае, пакрывае што-н.; пялёнка на вачах; памутненне’ (ТСБМ, Нас.), па́валака ’пялёнка (на вадзе)’ (Нас., Касп.), ’пакрывала, прасціна’, ’валакно ад льна або пянькі’ (Нас.). Рус. павало́ка ’каштоўная заморская баваўняная або шаўковая тканіна, пакрывала, накідка’, дыял. поволо́ка ’верх, покрыўка кажуха’, укр. поволо́ка ’рамні, шнуркі на абутку; след ад валачэння нечага’, ст.-рус. паволока ’від каштоўнай тканіны’, серб.-ц.-слав. павлака, польск. powłoka ’накрыўка’, чэш. pavlaka ’каштоўная пурпуровая тканіна’, серб.-харв. па̏влака, по̏влака ’смятанка, пенкі’. Ад валачы́ (гл.). Прэфіксы po‑ і pa‑ (з падаўжэннем) (гл. Фасмер, 3, 182; Махэк, 439).

Павало́ка 2 ’прымак’ (Мат. Гом.). Да валачыць, валачыцца, параўн. і валачуга (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

імга́ и імгла́ ж.

1. (мелкий дождь) и́зморось, мо́рось;

асе́нняя і. — осе́нняя и́зморось (мо́рось);

2. (тёплые испарения от земли) тума́н м., мгла, ма́рево ср., ды́мка

імга́ ж., обл., см. імгла́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)