афіцыёз, ‑а, м.

У буржуазных краінах — афіцыёзны друкаваны орган.

[Ад лац. officiosus — паслужлівы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лісто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак, ж.

Друкаваны або рукапісны лісток з тэкстам (выявай) звычайна злабадзённага агітацыйна-палітычнага або інфармацыйнага зместу.

Л. паўстанцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фільмава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; -мава́ны; зак. і незак., што (спец.).

Перанесці (пераносіць) адлюстраванне (пераважна друкаваны тэкст) на фільм (у 2 знач.).

|| наз. фільмава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́ркуш м. лист;

○ а́ўтарскі а. — а́вторский лист;

друкава́ны а. — печа́тный лист

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сшы́так, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. Сшытыя лісты чыстай паперы ў вокладцы.

Сшыткі ў клетку.

Агульны с.

2. Складзены, але не разрэзаны друкаваны аркуш у кнізе, брашуры і пад. (спец.).

|| прым. сшы́ткавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сфальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.

Спец.

1. Загінаючы і заціскаючы краі, злучыць (металічныя лісты).

2. Сагнуць (друкаваны аркуш) у пэўным парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

folio

[ˈfoʊlioʊ]

n., pl. -lios

1) фо́ліё n.

2) друкава́ны а́ркуш у кні́зе

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Drúckbogen

m -s, - i -bögen палігр. друкава́ны а́ркуш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

экзэмпля́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Асобная адзінка, асобны прадмет з шэрага падобных.

Два экзэмпляры газеты.

Рэдкія экзэмпляры паштовых марак.

2. перан. Тое, што і тып (у 5 знач.; разм., жарт.).

○

Сігнальны экзэмпляр — першы друкаваны экзэмпляр, які з’яўляецца ўзорам для ўсіх іншых экзэмпляраў пэўнага выдання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

брукава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад брукаваць.

2. у знач. прым. Укладзены каменем. А вось і мястэчка, звычайнае мястэчка з каменнымі брукаванымі вуліцамі. Пестрак. Нізка пад ветрам гнуцца жыты. Шлях друкаваны б’юць капыты. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)