Абл.Дзікае шчаўе. Пад самай страхой рос на кучы сухога гною высокі, у пахі, шчавук, цёмны, з жоўтым дробным насеннем на голых дудках.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рыка́нне, ‑я, н.
Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. рыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ніна ўявіла вёску, ахопленую пажарам, крыкі і галашэнне жанчын, дзікае рыканне жывёлы, і ў яе замерла сэрца.Шчарбатаў.Здалёк, з пожні каля бярэзніку, даносілася рыканне кароў.Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
*Ляса́ўка, ліса́ўка ’лесавы яблык’ (Бяльк.), лясоўка ’дзікая яблыня’ (барыс., Сл. ПЗБ). Магчыма, з польск.lasówka ’дзікае лясное дрэва’, ’плады з такога дрэва’. Параўн. ст.-рус.лѣсница ’дзікая яблыня’, укр.закарп.лісни́ця ’дзікая яблыня ці груша’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
honk
[hɑ:ŋk]1.
n.
1) кра́каньне, го́ргат; крык дзі́кае гу́сі
2) трубо́к аўтамабі́ля
2.
v.i.
1) кра́каць, гаргата́ць
2) трубі́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Перапо́лы ў выразе: пераполае поле ’поле, якое ніколі не апрацоўвалася’ (Ян.). Відаць, са стараж.-рус.прѣполый ’зусім пусты’, параўн. ст.-рус.переполье ’дзікае поле’ (1665 г.), переполейцо (1640 г.) ’тс’. Да пера- і полы (гл.). Параўн. таксама перапалявіца (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Перапаляві́ца ’пажарніца наземная, Calamagrostis epigeios (L.) Roth.’ (маг., Кіс.). Да пераполы ’пусты, дзікі, не засеяны’, параўн. ст.-рус.переполье ’дзікае поле’, переполянье ’палянка, вакол якой лес’ (XVII ст.) < пера- і полы (гл.); тады перапалішʼца — ’пажарніца, якая расце на неапрацоўваемым полі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зазява́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Задумаўшыся, загледзеўшыся на каго‑, што‑н., аказацца няўважлівым, рассеяным. Месца тут было самае што ні ёсць дзікае — былая сядзіба, закіданая розным ламаччам. Толькі зазявайся — адразу ці ногі пал[оміш], Ці нос разаб’еш.Ваданосаў.Арсень зазяваўся і не паспеў запрасіць [на танец] тую, што ўпадабаў, Яраславу.Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
галашэ́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. галасіць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ніна ўявіла вёску, ахопленую пажарам, крыкі і галашэнне жанчын, дзікае рыканне жывёлы, і ў яе замерла сэрца.Шчарбатаў.
2. Від даўнейшых народных абрадавых песень: плач з выпадку смерці, выхаду замуж і пад. Маналогі Крыстыны пабудаваны на.. імправізацыі беларускіх.. песень і галашэнняў.«Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мя́саср., в разн. знач. мя́со;
○ дзі́кае м. — мед. ди́кое мя́со;
бе́лае м. — бе́лое мя́со;
◊ ні ры́ба ні м. — ни ры́ба ни мя́со;
гарма́тнае м. — пу́шечное мя́со
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пусты́р ’абложная зямля; незасеянае месца’ (ДАБМ, ТСБМ, Цых.), ’голае поле’ (брасл., Сл. ПЗБ); сюды ж пусты́рнік ’пустка’: у нас і добрая зямля, і пусты́рнікі (светлаг., Мат. Гом.). Ад пусты́ (< *pustъ), паралелі: рус.пусты́рь ’закінуты куток, пусташ’, серб.-харв.пу̀стара ’пусташ, стэп’, ст.-прус.paustre ’пусташ, дзікае месца’, параўн. таксама Мартынаў, Этимология–1982, 9.