Клява́ць ’біць, удараць дзюбай, дзяўбаць’, ’хапаць прынаду (пра рыбу)’ (ТСБМ, Касп., Сл. паўн.-зах., Яруш., Сержп. Пр.), кляваць носам (Юрч. Фраз. 2). Укр. клювати, рус. клевать, ст.-рус. кльвати ’тс’, балг. кълва, макед. колве, серб.-харв. кљу̏вати, славен. kljuváti ’тс’, польск. kluć, klwać, чэш. klvati, славац. kľuvať, kľuť, н.-луж. kluwaś, kluś ’тс’. Гэтыя формы ўзыходзяць да прасл. klьvati ’кляваць’, якое з’яўляецца праславянскай інавацыяй. Бліжэйшая паралель: літ. kliūti ’чапляць’ (Трубачоў, Эт. сл., 10, 83). Іншыя індаеўрапейскія паралелі неверагодныя. Параўн. Ваян, RÉS, 19, 105; Пізані, Paideia, 9, 325; Махэк₂, 260 і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

drążyć

drąży|ć

незак.

1. дзяўбці, дзяўбаць; вымаць асяродак;

2. перан. тачыць, падточваць; зморваць, знясільваць;

woda drążyć skałę — вада точыць камень;

choroba drążyć organizm — хвароба падточвае арганізм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

клява́ць, клюю, клюеш, клюе; клюём, клюяце; незак.

1. што. Есці, хапаючы, адшчыпваючы ежу дзюбай (пра птушак). Куры клююць зерне. □ Тут крычаць вераб’і і клююць крапіву. Купала.

2. каго-што. Біць, удараць дзюбай; дзяўбці. Певень клюе ката. □ А чайкі смялелі ў змаганні, Плявалі яго [каршуна], дабівалі. Бялевіч. // перан. Даймаць, дапякаць, крыўдзіць. — Добры ты сябра Васілю Міхайлавічу аднак. Яго і без цябе клюе кіраўніцтва. Шыцік.

3. Хапаць прынаду, насадку на вудачцы (пра рыбу). Акуні клююць слаба: відаць, не галодныя. Якімовіч.

4. безас. Разм. Ідзе на лад; атрымліваецца, ўдаецца. — Вось бачыш, адразу клюе, — сказаў дзядзька Пятрусь да Адася. — Пабегла [старая] па кілбасы, да якіх я ласы. Дамашэвіч.

5. перан. Разм. Мнагакратна ўдараць чым‑н. вострым; дзяўбаць, цюкаць. Кляваць тапаром бервяно. // Доўга і настойліва біць з гармат у адно месца. Настала ноч, а гэты мінамёт усё кляваў і кляваў у адно і тое ж месца. Кулакоўскі.

•••

Кляваць (дзюбаць) носам — драмаць то апускаючы, то ўзнімаючы галаву.

Куры не клююць гл. курыца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

peck

I [pek]

n.

1) ме́ра ёмістасьці 1/4 бу́шаля (каля́ 9 л.)

2) шмат, мно́ства n.; ку́ча f., бе́зьліч

a peck of trouble — бе́зьліч турбо́таў

II [pek]

1.

v.

1) дзяўбці́, дзяўба́ць, дзёўбаць (дзю́бай)

A hen pecks corn — Ку́рыца дзяўбе́ кукуру́зу

2) выдзёўбваць (дзі́рку)

3) informal ма́ла, неахво́тна е́сьці

4) informal цмо́кнуць pf. (пацалава́ць сьпе́хам)

2.

n.

1) уда́р дзю́бай, дзяўбо́к -ка́ m.

2) вы́дзяўблены знак ці дзі́рка

3) informal цмо́кненьне, лёгкі пацалу́нак насьпе́х

•

- peck at

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)