двухсотго́ддзе, ‑я, н.

1. Прамежак часу ў дзвесце гадоў.

2. Гадавіна чаго‑н., што адбылося ці пачалося дзвесце гадоў таму назад. Двухсотгоддзе заснавання горада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухсо́ты, ‑ая, ‑ае.

Ліч. парадк. да дзвесце. Двухсоты нумар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dwustu

а.-м. дзвесце;

гл. dzwieście

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

двухсотгадо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Працягласцю ў дзвесце гадоў. Двухсотгадовы перыяд.

2. Які мае адносіны да двухсотгоддзя (у 2 знач.). Двухсотгадовы юбілей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

восемсо́т, васьмісот, Т васьмюстамі, ліч. кольк.

Лік і лічба 800. Да васьмісот дадаць дзвесце. Напісаць 800. // Колькасць, якая абазначаецца лічбай 800. Восемсот кіламетраў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

безназо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае назвы. Асабліва моцна адчуваеш восень тут, на беразе безназоўнага ліменскага возера, да якога ад маёй леснічоўкі крокаў дзвесце. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інсурге́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Уст. Удзельнік узброенага паўстання супроць урада; паўстанец. Інсургенты атрадам у пяцьдзесят шабель і дзвесце штыкоў і кос групаваліся ў Звярынскіх лясах. Караткевіч.

[Ад лац. insurgens, insurgentis — які паўстае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адплы́сціся сов., разг. (плывя, удалиться) отплы́ть;

я ~лы́ўся на дзве́сце ме́траў — я отплы́л на две́сти ме́тров

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дучэ́нта

(іт. ducento = дзвесце)

перыяд у гісторыі італьянскай культуры, які паклаў пачатак мастацтву Протарэнесансу, характарызаваўся ростам рэалістычных тэндэнцый у межах сярэдневяковага мастацтва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прыба́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак.

1. каго-што і чаго. Даць, пакласці, зрабіць, сказаць у дадатак да чаго-н.

П. дзвесце рублёў.

П. цукру ў ягады.

П. да сказанага.

2. чаго. Павялічыць памер, колькасць, хуткасць чаго-н.

П. грошай.

П. кроку.

◊

Прыбавіць у вазе (разм.) — патаўсцець, стаць цяжэйшым.

|| незак. прыбаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыбаўле́нне, -я, н. і прыба́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)