humanism [ˈhju:mənɪzəm] n. гумані́зм; гума́ннасць, чалаве́чнасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

humanizm, ~u

м. гуманізм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

чалавекалю́бства, ‑а, н.

Кніжн. Любоў да людзей, чалавецтва; гуманнасць. Гуманізм, чалавекалюбства — неад’емная якасць савецкіх людзей. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сацыялісты́чны, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да сацыялізму, заснаваны на прынцыпах сацыялізму, які ажыццяўляе сацыялізм; які прасякнуты ідэямі сацыялізму, выражае іх.

Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік.

Сацыялістычныя краіны.

Сацыялістычная эканоміка.

Сацыялістычная гаспадарка.

С. гуманізм.

2. Які мае адносіны да сацыял-дэмакратыі.

С. інтэрнацыянал.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

філантро́пія, ‑і, ж.

Дапамога бедным, заступніцтва за бедных; дабрачыннасць. Гуманізм.. [новага чалавека Маякоўскага] варожы якой-небудзь сентыментальнасці, філантропіі, пацыфізму. «Полымя». // Уст. Чалавекалюбства.

[Грэч. philanthrōpia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

humanism

[ˈhju:mə,nɪzəm]

n.

1) гумані́зм -у m.

2) гуманіта́рныя наву́кі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

чалаве́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць чалавечнага; гуманнасць, чалавекалюбства. У чулых, клапатлівых адносінах да людзей, асабліва да дзяцей, праяўляўся вялікі гуманізм, вялікая чалавечнасць Уладзіміра Ільіча. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антыгумані́зм

(ад анты- + гуманізм)

непрызнанне прынцыпаў гуманізму, прыніжэнне ролі чалавека як асобы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

humanity [hju:ˈmænəti] n.

1. чалаве́цтва; род людскі́

2. гума́ннасць, чалаве́чнасць, чалавекалю́бства; гумані́зм;

an act of humanity гума́нны ўчы́нак

3. pl. (the) humanities гуманіта́рныя наву́кі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

абстра́ктны, ‑ая, ‑ае.

1. Адцягнены, атрыманы шляхам абстракцыі (у 1 знач.); проціл. канкрэтны. Абстрактныя паняцці. Абстрактныя вобразы. Абстрактная рэчаіснасць. Абстрактная ідэя. Абстрактная ісціна. Абстрактная форма. Абстрактная праца.

2. Заснаваны на абстракцыі; такі, які карыстаецца абстракцыяй. Абстрактны метад. Абстрактнае мастацтва. Абстрактнае мысленне. Абстрактны гуманізм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)