ГУКАВЫ́ ЦІСК,

дадатковы ціск, што ўзнікае ў вадкім або газападобным асяроддзі пры праходжанні ў ім гукавой хвалі; асн. характарыстыка гуку. Гукавая хваля выклікае ў асяроддзі згушчэнні і разрэджванні, якія і ствараюць дадатковыя змены ціску ў адносінах да яго сярэдняга значэння. Пры значным гукавым ціску можа парушацца суцэльнасць вадкасці (гл. Кавітацыя). Вымяраецца ў паскалях. Гукавы ціск трэба адрозніваць ад ціску гуку.

т. 5, с. 523

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

звуково́й гукавы́;

звуково́й соста́в гукавы́ склад;

звуково́й барье́р гукавы́ бар’е́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sonic [ˈsɒnɪk] adj. гукавы́, акусты́чны;

a sonic barrier гукавы́ бар’е́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

acoustic [əˈku:stɪk] adj. акусты́чны, гукавы́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гука...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. гук, гукавы, напр.: гукалакатар, гукапеленгатар, гукасігнальны, гукаўспрымальны, гукавымаўленне, гуказапісны, гукамантаж, гукарэжысёр, гукарэжысура, гукапаглынальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

sound film [ˈsaʊndˌfɪlm] n. гукавы́ фільм

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фані́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Звязаны з гукам; гукавы. Фанічны бок слова.

2. Які мае гукавы сігнал (пра тэлефонны апарат). Фанічны тэлефон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sound barrier [ˈsaʊndˌbæriə] n. phys. гукавы́ бар’е́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фане́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Раздзел мовазнаўства, які вывучае гукі мовы.

Эксперыментальная ф.

2. Гукавы склад мовы.

Ф. ўсходніх гаворак.

|| прым. фанеты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фане́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Гукавы лад, гукавы састаў мовы. Фанетыка беларускай мовы.

2. Раздзел мовазнаўства, які вывучае гукі ў моўным патоку, іх спалучальнасць і пазіцыйныя змяненні.

[Грэч. phōnetikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)