білабія́льны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і губна-губны.

[Лац. bis — двойчы і labialis — губны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабіядэнта́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Тое, што і губна-зубны.

[Ад лац. labium — губа і dens (dentis) — зуб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dwuwargowy

лінгв. губна-губны; білабіяльны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

labiodentál

a лінгв. лабіядэнта́льны, гу́бна-зубны́ (гук)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

п, нескл., н.

1. Семнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «пэ». Вялікае П.

2. Глухі, губна-губны, выбухны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

в, нескл., н.

1. Трэцяя літара беларускага алфавіта, якая мае назву «вэ». Малое в.

2. Выбухны, звонкі, губна-зубны зычны гук. Мяккае в.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ф,

1. Дваццаць трэцяя літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эф» і ўжываецца пераважна ў словах іншамоўнага паходжання.

2. Глухі, губна-зубны, шчылінны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

білабія́льны

(ад бі- + лабіяльны)

лінгв. губна-губны зычны гук (напр. б, п, м).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

м, нескл., н.

1. Чатырнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «э м». Малое м.

2. Санорны, насавы, губна-губны, змычны зычны гук; можа быць мяккім і цвёрдым. Мілы, мыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабіядэнта́льны

(ад лац. labium = губа + dens, -ntis = зуб)

лінгв. губна-зубны зычны гук (напр. «в», «ф»).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)