загры́вак, ‑грыўка, м.

Ніжняя частка грывы, якая прылягае да карка. // Задняя частка шыі ў жывёл. Поўсць на пукатым загрыўку аўчаркі тапырылася. Беразняк. // Разм. Патыліца.

•••

Даць па загрыўку гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пупро́ ’пуп, страўнік у птушак’ (баран., ЛА, 1; лях., барыс., Сл. ПЗБ). Вытворнае ад пуп, да словаўтварэння параўн. гродз. купро ’грыўка (у каня)’ і іншыя назвы птушынага страўніка ад пуп- (пупок, пупавіна, пу́пэц і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Stírnhaar

n -s, -e грыўка, чу́б, чупры́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Háarbüschel

m -s, - пучо́к валасо́ў, грыўка, чубо́к, віхо́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bangs

[bæŋz]

1.

n.

гры́ўка f.

2.

v.t.

1) падраза́ць пад гры́ўку

2) падраза́ць ко́нскі хвост

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Háarschopf

m -(e)s, -schöpfe пучо́к валасо́ў; віхо́р; грыўка, чу́бік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Pony

['pɔni:]

I

n -s, -s (парода коней) по́ні

II

m -s, -s грыўка, чубо́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

грэ́бень

1. Прадаўгаватая, хвалістая вяршыня гары, вала, баразны на раллі (Слаўг.).

2. Невялікае прадаўгаватае ўзвышша, грыўка (Слаўг.).

□ в. Грэбень Жытк., в. Грабянёва Маг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

fringe

[frɪndʒ]

1.

n.

1) фрэ́ндзлі pl., аблямо́ўка f., беражо́к -ка́ m.; гры́ўка f., чубо́к -ка́ m. (з валасо́ў)

2) край -ю m.; крыло́ n. (кра́йняя групо́ўка)

on the fringe of the forest — на ўзьле́сьсі, на ўзьле́ску

2.

v.t.

1) абрабля́ць фрэ́ндзлямі

fringed — з фрэ́ндзлямі

2) аблямо́ўваць (ху́стку), абво́дзіць, абкружа́ць

3.

adj.

1) скра́йні

2) дадатко́вы, другара́дны

fringe demands — другара́дныя патрабава́ньні

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)