grundíeren

vt грунтава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

грунто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. грунтаваць.

2. Тое, што і грунт (у 5 знач.). Клеявая грунтоўна. Масляная грунтоўна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pokostować

незак. грунтаваць пакостам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

осно́вывать несов.

1. асно́ўваць;

2. (учреждать) засно́ўваць;

3. (обосновывать) абгрунто́ўваць, грунтава́ць;

осно́вывать свои́ вы́воды на фа́ктах грунтава́ць свае́ вы́вады на фа́ктах; см. основа́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грунтава́цца, ‑туюся, ‑туешся, ‑туецца; незак.

1. Асноўвацца, базіравацца. Беларускі правапіс грунтуецца на двух прынцыпах пісьма: фанетычным і марфалагічным. Юргелевіч. Існаванне і развіццё грамадства грунтуецца на працы народных мас. Лушчыцкі.

2. Зал. да грунтаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gruntować

незак.

1. абгрунтоўваць;

gruntować naukę na faktach — абгрунтоўваць вучэнне на фактах;

2. маст. грунтаваць;

gruntować płótno — грунтаваць палатно

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

грунтава́цца несов.

1. (опираться на что-л. в своих действиях, рассуждениях и т.п.) осно́вываться, бази́роваться, стро́иться;

2. страд. грунтова́ться; осно́вываться; стро́иться; см. грунтава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

basíeren

1.

vt (auf D) асно́ўваць, грунтава́ць

2.

vi i (sich)

(auf D) грунтава́цца (на чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

budować

незак.

1. будаваць; узводзіць; ствараць; рабіць;

budować domy — будаваць дамы;

budować od podstaw перан. пачынаць спачатку (наноў);

2. грунтаваць;

budować na czym swoje plany — грунтаваць на чым свае планы;

budować zamki na lodzie — будаваць паветраныя замкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ста́ўка¹, -і, ДМ ста́ўцы, мн. -і, ста́вак, ж.

1. У азартных гульнях: сума грошай, якую ігрок ставіць на карту.

Невялікая с.

2. Устаноўлены размер заработнай платы; аклад.

3. Норма вылічвання падатку, аплаты чаго-н. (спец.).

Тарыфная с.

Павышэнне ставак.

4. Максімальна дапушчальны працоўным заканадаўствам і рэгламентам арганізацыі аб’ём працы, адпаведны пэўнай штатнай пасадзе (звычайна ўстаноўленая колькасць гадзін выкладчыцкай нагрузкі ў ВНУ).

Працаваць на палову стаўкі.

5. перан., на каго-што. Разлік, арыентацыя на каго-, што-н., імкненне грунтаваць свае дзеянні на чым-н.

С. на свае сілы.

С. на мясцовыя ўлады.

○

Вочная стаўка — адначасовы перакрыжаваны допыт асоб для праверкі паказанняў, якія прыцягваюцца па адной справе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)