demean [dɪˈmi:n] v. прыніжа́ць;

demean oneself прыніжа́ць сваю́ го́днасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ганары́сты, -ая, -ае.

Які выражае ўласную перавагу і годнасць; фанабэрысты, самаўпэўнены.

Г. мастак.

Ганарыстай (наз.) і ў крыніцы не будзе вады чыстай (прыказка).

|| наз. ганары́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыніжа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які прыніжае чалавека, яго чалавечую годнасць; зневажальны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уні́зіцца, уніжуся, унізішся, унізіцца; зак.

Паставіць сябе ў прыніжанае становішча; прынізіць уласную годнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ménschenwürde

f - чалаве́чая го́днасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

га́ньбіць, -блю, -біш, -біць; незак., каго-што.

1. Зневажаць чыю-н. годнасць; няславіць.

2. Быць ганьбай для іншых, няславіць сваімі паводзінамі, учынкамі.

Сваімі паводзінамі ён г. усю сям’ю.

Праца нікога не г.

|| зак. зга́ньбіць, -блю, -біш, -біць; -блены.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дасто́йны ’дастойны’ (БРС). Рус. досто́йный, укр. досто́йний, польск. dostojny, чэш. důstojný, балг. досто́ен і г. д. Прасл. *dostojьnъ ’тс’ — утварэнне ад слав. *dostojь ’годнасць’ (гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 85–86; Слаўскі, 1, 157).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

растапта́ць, -тапчу́, -то́пчаш, -то́пча; -тапчы́; -тапта́ны; зак.

1. каго-што. Наступіўшы, расціснуць; сапсаваць, знішчыць.

Р. грыб.

2. перан. Зняважыць чые-н. пачуцці, прынізіць годнасць.

Р. веру чалавека.

3. што. Пра абутак: доўга носячы, зрабіць залішне прасторным, разнасіць (разм.).

Р. чаравікі.

|| незак. расто́птваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. расто́птванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усенаро́дна, прысл.

1. Прысл. да усенародны.

2. У прысутнасці людзей, публічна. Адзначылі іх [майстроў] усенародна, І іх так узрушыў той стан: Была ім прысвоена годнасць Пачэсных байцоў-партызан. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыфама́цыя

(лац. diffamatio = ганьбаванне)

выказванне ў сродках масавай інфармацыі сапраўдных або лжывых звестак, якія ганьбяць гонар і годнасць грамадзяніна або ўстановы, арганізацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)