гнае́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. гнаіць і стан паводле знач. дзеясл. гнаіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

éitern

vi гнаі́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ropieć

незак. гнаіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гно́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гною. Гнойны пах. Гнойныя выдзяленні. // Які гнаіцца, з гноем. Гнойнае запаленне. Гнойная рана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gnoić się

незак. гнаіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

putrescent

[pju:ˈtresənt]

adj.

які́ гніе́ або́ гнаі́цца; гно́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Éiter

m -s гной (ад нарыву)

~ ábsetzen — гнаі́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Нары́ў ’нарыў, болька’ (Сл. ПЗБ, ТС), нары́ўка ’маленькі нарыў’ (Сл. ПЗБ). Ад нарыва́ць ’апухаць і гнаіцца’, да рваць (гл.); паводле Мяркулавай (Этимология–1978, 97), прасл. *naryvъ ’гнайнік’ ад дзеяслова *naryvati ’тузаць (пра боль), нагнойвацца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

putrefy

[ˈpju:trɪfaɪ]

v.i. -fied, -fying

псава́цца; гніць, гні́сьці; гнаі́цца (пра ра́ну)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fester

[ˈfestər]

1.

v.i.

1) гнаі́цца (пра ра́ну), гнаі́цца (пра во́чы)

2) гнісьці́, гніць

3) разьвярэ́джвацца (пра кры́ўду, боль)

2.

v.t.

1) выкліка́ць гнае́ньне або́ запале́ньне

2) му́чыць, грызьці́, разьвярэ́джваць (ра́ну, кры́ўду)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)