Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Öde
f -, -n пусты́ня, глухме́нь
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Krähwinkel
m -s, - глухі́ гарадо́к [заку́так], глухме́нь
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
grajdołek
м.разм. глухі куток, глуш, глухмень
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
backwater
[ˈbæk,wɔtər]
n.
1) за́вадзь f., запру́джаная вада́
2) Figur. глухі́ заку́так, глухме́нь, глуш f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Жушмень ’быльнёг’ (мсцісл., Юрч., Слова, 257, без націску). Суфікс ‑мень, які выдзяляецца яшчэ ў глушме́нь, цясме́нь, сухме́нь, глухме́нь, слізме́нь (Сцяцко, Афікс. наз., 116). Для кораня, відаць, трэба параўноўваць з жужма2, дзе прадстаўлен і варыянт жушма, жушмо ’вязка льну, лазы’. Жушмень, магчыма, трэба разглядаць як вытворнае ад жу́шма.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Kaff
n -s, -s i -e разм. глухі́ закуто́к; глухме́нь
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
прылажы́цца, ‑лажуся, ‑ложышся, ‑ложыцца; зак.
1. Тое, што і прыкласціся. Прылажыўся дзед Талаш, і гулкі стрэл здрыгануў лясную глухмень.Колас.На першай днёўцы ён [Калодка] так старанна прылажыўся да нашага запасу хлеба, што яго паменшала адразу на некалькі дзён, а мы з Міколам першы раз ўздыхнулі.Брыль.
2. Пацалаваць каго‑, што‑н., злёгку дакрануўшыся губамі. Сарока за руку падвяла да маткі самых малых Косціка і Вольку, якія паслухмяна прылажыліся да матчынага твару.Мележ.І, не перахрысціўшыся, [Базыль] прылажыўся да крыжа.Нікановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Nest
n -(e)s, -er
1) гняздо́
ein ~ báuen — віць [будава́ць] гняздо́
ins ~ géhen* — разм. адпра́віцца ў пасце́ль
2) вы́вадак
3) глухме́нь
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
глуш
1. Глухое, ціхае, непраходнае месца ў лесе, у кустах; балота (БРС). Тое ж глухме́нь (Слаўг.), глу́ша (Бабр., Слаўг.), глушка, глушата́ (Слаўг.), глушы́ца (Стол.).
2. Позні час, сумная цішыня; неспрыяльная пара: поўнач, вялікая спёка сярод дня, зіма, восень (Лёзн., Нас., Слаўг., Смал.). Тое ж глухме́нь (Слаўг., Шчуч.).
3. Бязлюднае, дзікае, далёкае ад дарог, неабжытае месца (Лёзн., Рэч.).
□пас. Глу́ша Бабр., ур. Глу́шка (балота, рэчка) каля в. Урэчча Слаўг., ур. Глушы́ца (бухта) каля в. Кароцічы Стол.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)