shingle [ˈʃɪŋgl] n.

1. га́лька

2. то́нкая до́шка; гонт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Kíesel

m -s, - га́лька; крэ́мень

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

псефі́ты

(ад гр. psephos = галыш, галька)

горныя пароды — шчэбень, галька, жарства, жвір з памерам зярнят ад 10 см да 1 мм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

pebble [ˈpebl] n. галы́ш, га́лька

♦ not the only peb ble on the beach ≅ свет клі́нам не сышо́ўся

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Geröll

n -(e)s

1) га́лька

2) асы́пак, вы́сып

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

э́скер

(ірл. esker)

узгорак або града, складзеная знізу азёрнымі (гліна, пясок, галька, гравій), зверху ледніковымі (галечнікі, валуны) пародамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ВЯЛІ́КАЯ НЬЮФАЎНДЛЕ́НДСКАЯ БА́НКА

(Grand Bank),

вялізная водмель у Атлантычным ак., каля в-ва Ньюфаўндленд. Пераважаюць глыб. да 100 м, найменшая глыб. 5,5 м. Грунт — пясок, галька, жвір. У раёне Вялікай Ньюфаўндлендскай банкі сутыкаюцца воды халоднага Лабрадорскага цячэння і цёплага цячэння Гальфстрым. Частыя туманы. Трапляюцца айсбергі. Адзін з найб. у свеце арэалаў рыбалоўства (траска, селядзец і інш.).

т. 4, с. 381

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

халікатэ́рыі

(ад гр. chaliks, -ikos = галька + therion = звер)

група млекакормячых, якія знешне нагадвалі коней, але з больш доўгімі пярэднімі нагамі і кіпцюрамі замест капытоў; жылі ў палеагене.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

petticoat

[ˈpetɪkoʊt]

1.

n.

1) спо́дня f., ні́жняя спадні́ца, га́лька f.

2) спадні́ца f.

3) Sl. жанчы́на, дзяўчы́на f.

2.

adj.

жано́чы

petticoat influence — жано́чы ўплы́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Са́хар ’цукар’ (Бяльк., Сл. ПЗБ), ’строгі, суровы, сварлівы муж’ (Нас.). Ст.-бел. сахаръ ’тс’ (Булыка, Запазыч., 294). Рус. са́хар, укр. са́хар(ь), ст.-рус. сахаръ (Кірыла Тураўскі, Афанасій Нікіцін і інш.). З грэч. σάκχαρο ад палі sakkharā, ст.-інд. çárkarā ’гравій, галька, пясок; цукар-пясок’ (гл. Праабражэнскі, 2, 254; Фасмер, 3, 567 з іншай літаратурай). Сучаснае беларускае са́хар, відаць, новае запазычанне з рус., прынамсі аўтары Сл. ПЗБ (4, 376) параўноўваюць з рускім са́хар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)