Галу́бнік ’пярэдняя частка хаты’ (Бяльк.). Параўн. рус.голубни́к ’галубятня’ (таксама для назваў, што абазначаюць розныя часткі хаты, голу́бни́ца; гл. СРНГ, 6, 339). Першапачаткова назва гэта была звязана з назвай адпаведнай птушкі, пасля была больш абагульнена.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
loft[lɒft]n.
1. гара́, гары́шча (у хаце); падда́шак (у будынку); вы́шкі (у хляве, канюшні)
2. хо́ры (у царкве)
3.галубя́тня
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
галубя́тнік, ‑а, м.
1. Чалавек, які займаецца дрэсіроўкай галубоў; любіцель галубоў. [Віктару] таксама хацелася пахваліцца, што ён перабудаваў галубятню, нечакана пазнаёміўся з галубятнікам з суседняй вёскі, тутэйшым настаўнікам, і выменяў у яго пару рэдкіх паштавікоў.Шамякін.
2. Лоўчая птушка (ястраб, сокал), якую выпускаюць на галубоў.
3.Разм. Тое, што і галубятня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГАЛЫ́НКА,
вёска ў Клецкім р-не Мінскай вобл., на р. Нача. Цэнтр сельсавета і калгаса. За 21 км на Пд ад г. Клецк, 148 км ад Мінска; 23 км ад чыг. ст. Клецк. 569 ж., 222 двары (1996). Лясніцтва. Сярэдняя школа, Дом культуры, б-ка, аддз. сувязі. Помнікі архітэктуры — царква і брама-званіца (1-я пал. 19 ст.), свіран-галубятня (1811).
2. Імкліва падняцца ўверх, узляцець увысь. Клубок агню ўзвіўся ўгору і на міг асвятліў зямлю.Няхай.Над горадам узвіліся рознакаляровыя ракеты.Дудо.Глянуў заяц і здзівіўся — Раптам віхрам снег узбіўся.Танк.Чарада галубоў пранеслася пад соснамі, нізка абляцела вакол дома, памкнулася да вышкі, дзе была галубятня, і... зноў узвілася ўгару.Шамякін./ Пра песні, гукі, галасы і пад. Узвілася песня за гарой высокай.Панчанка.Быццам хочучы спалохаць мяне, прарэзліва ўзвіўся гудок над сцішаным прасторам.Сабаленка./ Пра каня. Конь узвіўся на дыбкі.Кулакоўскі./ Пра сцягі, заслоны і пад., якія хутка ўзнімаюцца ўверх. Строгія столкі заслоны ўзвіліся.Глебка.Над галовамі людзей, якія сышліся ў адзін гурт, узвілося, затрапятала, як жывое, чырвонае палотнішча.Сабаленка.
3.перан. Прыйсці ў раздражнены стан; узбурыцца. «Як з ночы? — узвіўся Селязнёў. — Чаму не далажылі адразу?» А Пракапенка толькі цепае плячыма.Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Schlag
I
m -(e)s, Schläge
1) уда́р (тс. перан.)
éinen ~ versétzen — нане́сці ўдар
zum ~ áusholen — замахну́цца
es hágelte Schläge — уда́ры пасы́паліся як град
auf éinen [mit éinem] ~ — адны́м уда́рам, адра́зу