ábgeleitet

a лінгв. вытво́рны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дру́гасны, ‑ая, ‑ае.

Вытворны, не зыходны; які з’яўляецца другой, пазнейшай ступенню развіцця чаго‑н. Другасны прадукт. Другасныя сплавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pochodnikowy

лінгв. вытворны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

произво́дный лингв., мат. вытво́рны;

произво́дные слова́ вытво́рныя сло́вы;

произво́дная величина́ вытво́рная велічыня́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

derivative

[dɪˈrɪvətɪv]

1.

adj.

1) Ling. вытво́рны (сло́ва)

2) Math. вытво́рны (фу́нкцыя)

3) неарыгіна́льны

2.

n.

вытво́рнае ад агу́льнага, дэрыва́т -у m. (сло́ва, хімі́чнае рэ́чыва)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

інтэнсі́ў

(п.-лац. mtensivus = напружаны)

лінгв. вытворны дзеяслоў са значэннем большай інтэнсіўнасці дзеяння, чым выражаецца зыходным дзеясловам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Карчо́ўе ’месца, дзе багата пнёў і карэнняў’ (Яшк.). Зборны назоўнік, вытворны ад корч (гл.), з тыповым суфіксам ‑ovьje.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́хаць ’крычаць «вух!»’ (КСП); параўн. укр. ухати ’крычаць ух!’, рус. ухать ’тс’. Дзеяслоў, вытворны ад выкл. вух, адносна словаўтварэння гл. Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 60.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Днець ’днець’. Лексема прасл. характару. Прасл. *dьněti: рус. днеть, укр. дні́ти, чэш. dněti, dníti і г. д. Дзеяслоў, вытворны ад слав. *dьnь ’дзень’. Падрабязны агляд у Трубачова, Эт. сл., 5, 212.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pochodny

pochodn|y

вытворны; другасны;

wyraz ~y — вытворнае слова;

instrumenty ~e фін. вытворныя інструменты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)