выкры́кванне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выкрыкваць — выкрыкнуць.

2. Тое, што і выкрык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ejaculation [ɪˌdʒækjʊˈleɪʃn] n.

1. physiol. эякуля́цыя

2. во́кліч, вы́крык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Кырк ’выкрык квактухі’ (Нас.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кызь ’выкрык, якім адганяюць або падзываюць коз’ (Нас., Нар. лекс.). Кантамінацыя кыш (гл.) і казах (гл.). Ва ўсякім разе гэты выкрык звязваецца з назвай казы. Параўн. кызька (гл.), кызя (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Áufschrei

m -(e)s, -e крык, вы́крык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

во́зглас вы́гук, -ку м., во́кліч, -чу м., вы́крык, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кыш і кш, выкл.

Выкрык, якім адганяюць курэй, птушак. [Антось] устаў, выцягнуў з вогнішча галавешку і запусціў ёю ў сароку. — Кыш, каб ты здохла!.. Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wykrzyk, ~u

м. выкрык, выгук, вокліч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

eksklamacja

ж. кніжн. вокліч, выгук, выкрык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

восклица́ние ср. во́кліч, -чу м., вы́гук, -ку м.; вы́крык, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)