том, -а, мн. тамы́, -о́ў, м.

Асобная кніжка якога-н. выдання збору твораў.

Слоўнік у чатырох тамах.

|| памянш. то́мік, -а, мн. -і, -аў, м. Т. вершаў Максіма Багдановіча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ты́тул², -а, мн. -ы, -аў, м.

Загаловак кнігі, а таксама старонка, на якой надрукаваны загаловак, імя аўтара, год і месца выдання.

На адвароце тытула.

|| прым. ты́тульны, -ая, -ае.

Т. ліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дада́так, -тку, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. Тое, што прыбаўляецца да чаго-н.

Зрабіць дадаткі.

Д. да раздзела кнігі.

2. Тое, што прыкладаецца да якога-н. падпіснога выдання.

Часопіс з бясплатным дадаткам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Hg.

= Herausgeber – рэдактар выдання

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перыяды́чнасць, ‑і, ж.

Паўтаральнасць якіх‑н. з’яў, падзей праз пэўныя прамежкі часу. Перыядычнасць засух. Перыядычнасць выдання часопіса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

publication [ˌpʌblɪˈkeɪʃn] n. публіка́цыя (у розных знач.);

The book is ready for publication. Кніга падрыхтавана да выдання.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

тэкстало́гія, ‑і, ж.

Галіна філалогіі, якая займаецца ўстанаўленнем дакладнага тэксту літаратурных помнікаў і гістарычных дакументаў для іх навуковага выдання.

[Ад лац. textus — сувязь слоў, тэкст і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hrsg.

= Herausgeber – выдавец, рэдактар выдання

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

археагра́фія, ‑і, ж.

Гістарычная навука, якая займаецца збіраннем, апісаннем і распрацоўкай метадаў публікацыі пісьмовых помнікаў мінулага і падрыхтоўкай іх да выдання.

[Ад грэч. archaios — старажытны і grapho — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзэмпля́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Асобная адзінка, асобны прадмет з шэрага падобных.

Два экзэмпляры газеты.

Рэдкія экзэмпляры паштовых марак.

2. перан. Тое, што і тып (у 5 знач.; разм., жарт.).

○

Сігнальны экзэмпляр — першы друкаваны экзэмпляр, які з’яўляецца ўзорам для ўсіх іншых экзэмпляраў пэўнага выдання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)