legislation

[,ledʒɪˈsleɪʃən]

n.

1) заканада́ўства n.

2) вы́дадзены зако́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вы́пушчаны

1. hínausgelassen; heráusgelassen гл. выпусціць;

2. (выдадзены) heráusgegeben

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

«Сінопсіс»,

гісторыка-палітычны твор, выдадзены ў 1632; гістарычны твор, выдадзены ў 1674.

т. 14, с. 402

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

імянны́, ‑ая, ‑ое.

Памечаны імем уладальніка; выдадзены на чыё‑н. імя. Імянны пярсцёнак. □ [Браніслава Іванаўна] узнагароджана імянным залатым гадзіннікам, 60 граматамі, медалём «За працоўную доблесць». Данілевіч. // Імя каго‑н. Імянная стыпендыя.

•••

Імянны спіс гл. спіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шматто́мны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з некалькіх, з многіх тамоў; выдадзены ў некалькіх ці многіх тамах. Шматтомная праца. □ На базе.. [картатэкі] з 1960 г. пачалося ўкладанне шматтомнага тлумачальнага слоўніка сучаснай беларускай літаратурнай мовы. Суднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзеквату́ра, ‑ы, ж.

1. Дазвол, выдадзены замежнаму консулу ўрадам той дзяржавы, у якую ён назначаны. на права выканання службовых функцый. Консульская экзекватура.

2. Пастанова судовых органаў дадзенай краіны аб выкананні рашэння замежнага суда.

[Ад лац. exsequor — выконваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акрэдытава́ны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад акрэдытаваць.

2. у знач. прым. Які звязаны з дыпламатычным прадстаўніцтвам у замежнай краіне. Акрэдытаваны пасол.

3. у знач. прым. Якому выдадзены разліковы акрэдытыў. Акрэдытаваная асоба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпанаго́га

(гр. epanagoge = падвышэнне)

зборнік грэка-рымскага або візантыйскага права, выдадзены ў канцы 9 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Паме́сце ’асабістае (у адрозненне ад вотчыны) зямельнае ўладанне ў феадальнай Расіі да XVIII ст.’ (ТСБМ), поме́сцье ’месца, прытулак’ (ТС). З рус. поме́стье ’тс’. Ст.-рус. помѣстие ’зямельны надзел, які быў выдадзены за службу’ (у адрозненне ад вотчыны, якая была спадчынным уладаннем) < cловазлучэнне по мѣсту (Фасмер, 3, 323).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

leakage

[ˈli:kɪdʒ]

n.

1) выцяка́ньне, працяка́ньне, прасо́чваньне n.

2) вы́дадзены сакрэ́т

3) уце́чка f. (вады́, га́зу)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)