протазаало́гія, ‑і, ж.

Раздзел заалогіі, прысвечаны вывучэнню прасцейшых арганізмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нявы́вучаны, ‑ая, ‑ае.

Які не падвергся вывучэнню, даследаванню. Нявывучанае пытанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палітгурто́к, ‑тка, м.

Гурток па вывучэнню марксізма-ленінізма, гісторыі КПСС, бягучай палітыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрапі́я, -і, ж.

1. Раздзел медыцыны, прысвечаны вывучэнню метадаў распазнавання ўнутраных хвароб, іх лячэнню і прафілактыцы.

2. Лячэнне ўнутраных хвароб лекамі, сывараткамі, электрычным токам і іншымі нехірургічнымі метадамі.

|| прым. тэрапеўты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лінгафо́нны, ‑ая, ‑ае.

Абсталяваны спецыяльнай апаратурай для самастойнай работы па вывучэнню няроднай мовы. Забеспячэнне кабінета лінгафоннай апаратурай.

[Лац. lingua мова і фон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неабавязко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які не з’яўляецца абавязковым, неабходным. Неабавязковы вывад. // Які не падлягае абавязковаму вывучэнню. Неабавязковы прадмет. Неабавязковы курс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэльфіно́лаг

(ад дэльфін + -лаг)

спецыяліст па вывучэнню дэльфінаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кантрапу́нкт, -а, М -кце, м. (спец.).

У музыцы: мастацтва спалучэння некалькіх самастойных мелодый, галасоў, якія гучаць адначасова, у адно гарманічнае цэлае (шматгалоссе), а таксама раздзел тэорыі музыкі, прысвечаны вывучэнню такіх спалучэнняў.

|| прым. кантрапу́нктны, -ая, -ае і кантрапу́нктавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цюрко́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст па цюркалогіі. У сучасны момант надзейныя вынікі па вывучэнню цюркізмаў у славянскіх мовах могуць быць атрыманы толькі калектыўнымі намаганнямі славістаў і цюрколагаў. Жураўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сі́нтаксіс, -а і -у, м.

1. -у. Уласцівыя пэўнай мове спосабы спалучэння слоў у словазлучэнні і сказы, а таксама раздзел граматыкі, які вывучае сістэму моўных катэгорый, звязаных са спалучэннем слоў і будовай сказаў.

С. беларускага простага сказа.

2. -а. Падручнік, кніга, прысвечаныя вывучэнню такога раздзела граматыкі (разм.).

Купіць «Сінтаксіс беларускай мовы».

|| прым. сінтаксі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)