Verbum

натхне́нне, -я, н.

1. Стан творчага ўздыму.

Вершы пішуцца ў хвіліны натхнення.

2. Душэўны ўздым, захапленне.

Гаварыць з натхненнем.

павыву́чваць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што.

Вывучыць усё, многае або ўсіх, многіх.

П. вершы.

Павывучваў сыноў на аграномаў.

версіфіка́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Чалавек, які лёгка складае вершы, але не мае паэтычнага дару.

|| прым. версіфіка́тарскі, -ая, -ае.

траскатня́, -і́, ж. (разм.).

1. Працяжны трэск, шум, стук.

Т. кулямёта.

2. перан. Бясконцая балбатня, пустыя размовы.

У вершы многа траскатні.

падтэксто́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -то́вак, ж. (спец.).

1. Складанне тэксту для песеннай музыкі.

2. Тэкст, вершы для песеннай музыкі.

рандо́¹, нескл., н. (спец.).

Вершаваная форма з абавязковым паўтарэннем у страфе адных і тых жа радкоў у пэўным парадку; вершы, напісаныя ў такой форме.

закасава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны; зак., каго-што.

Закрэсліць, выкрасліць.

З. радок у вершы.

З. каго-н. у спісе.

|| незак. закасо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

бездапамо́жны, -ая, -ае.

1. Які не можа самастойна справіцца з чым-н.; слабы.

Бездапаможныя хворыя.

2. перан. Вельмі дрэнны, слабы, бяздарны.

Бездапаможныя вершы.

|| наз. бездапамо́жнасць, -і, ж.