ва́рта

(польск. warta, ад ням. Warte)

1) ахова, каравул;

2) вартаванне, абавязкі па ахове чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ва́рта ’варта, ахова’ (КЭС, лаг.; БРС, Яруш., Гарэц., Бесар., Сцяшк., Мядзв., Шпіл., Нас., Шат., Касп., Бяльк.). Ст.-бел. варта ’варта, каравул’ (з XVI ст.; Булыка, Запазыч.). Рус. дыял. (смал.) ва́рта, укр. ва́рта. Запазычанне з польск. warta (Булыка, Запазыч., 57), а гэта з ням. Warte ’тс’. Параўн. і чэш. varta ’тс’ (< ням.) (Махэк₂, 678; Кюнэ, Poln., 113).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ва́рта

(польск. warta, ад ням. Warte)

1) ахова, каравул (напр. паставіць варту);

2) вартаванне, абавязкі па ахове чаго-н. (напр. заступіць на варту).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

варта, ахова / пры суправаджэнні: канвой / для назірання: дазор, патруль, пост, пікет

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

«Новая варта»

т. 11, с. 363

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ВА́РТА НАЧНА́Я,

старожа, павіннасць сялян на Беларусі ў 16—19 ст. Заключалася ў адбыванні начных дзяжурстваў на панскім фальварку. На варту начную сяляне выходзілі па чарзе, часам яна магла замяняцца грашовым эквівалентам.

т. 4, с. 13

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ва́рта Ι ж вайск Wáche f -, -n, Bewáchung f -, -en; Wáchposten m -s, -;

ганаро́вая ва́рта Éhrenwache f; Tótenwache f (каля труны);

стая́ць на ва́рце, не́сці ва́рту Wáche stehen* [haben];

змяні́ць ва́рту die Wáche áblösen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ва́рта ΙΙ безас у знач вык. (неабходна, карысна) es ist nötig [nótwendig], es ist nützlich, es ist von Nútzen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

coastguard [ˈkəʊstgɑ:d] n. берагава́я ва́рта

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разбалбата́ць, -балбачу́, -балбо́чаш, -балбо́ча; -балбачы́; -балбата́ны; зак., што (разм.).

Расказаць каму-н. тое, пра што нельга, не варта было гаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)