брук

1. Каменная маставая; дарога, выкладзеная каменнем (БРС, Грыг. 1850, Мін.).

2. Самая быстрыня ракі (Нас.). Тое ж быстрата́, сце́ржань (Слаўг.).

3. Пясчаная водмель у рацэ (Смален. Дабр.).

4. Каменне (Ваўк. Сцяшк.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Тэйлар Брук

т. 16, с. 105

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Брук Ісак Сямёнавіч

т. 18, кн. 1, с. 355

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

расшчабёнка, -і, ДМ -нцы, ж.

1. гл. расшчабяніць.

2. Дробны шчэбень.

Засыпаць брук расшчабёнкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

брусча́тка, -і, ДМ -тцы, ж.

1. зб. Брускі з каменю для брукавання вуліц, плошчаў.

2. Брук з такіх брускоў (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

булы́жный каме́нны;

булы́жная мостова́я брук.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

streetway [ˈstri:tweɪ] n. прае́зная ча́стка ву́ліцы; брук, мастава́я

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

paved [peɪvd] adj. брукава́ны;

a paved road брук, мастава́я, брукава́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вы́брукаваць. Гл. брукаваць, брук.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мастава́я ж разм гл брук, брукаванка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)