каталіцы́зм, -у, м. і каталі́цтва, -а, н.

Адзін з асноўных кірункаў хрысціянства з царкоўнай арганізацыяй, якую ўзначальвае Папа Рымскі.

|| прым. каталі́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

правасла́ўе, -я, н.

Адзін з асноўных кірункаў у хрысціянстве (побач з каталіцызмам, пратэстантызмам); веравызнанне, якое склалася ў Візантыі як усходнехрысціянская царква.

|| прым. правасла́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эалі́йцы, ‑аў.

Адна з асноўных груп старажытнагрэчаскіх плямён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтабіягра́фія, -і, ж.

1. Апісанне свайго жыцця; літаратурны жанр.

2. Афіцыйны дакумент, кароткі хранікальна-даведачны выклад пэўнай асобай асноўных падзей уласнага жыцця.

|| прым. аўтабіяграфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

блізкаро́днасны, ‑ая, ‑ае.

Падобны па асноўных уласцівасцях, прыкметах; звязаны агульнасцю паходжання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

веравучэ́нне, ‑я, н.

Сукупнасць асноўных палажэнняў якой‑н. рэлігіі. Хрысціянскае веравучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назало́гія, ‑і, ж.

Спец. Вучэнне аб хваробах, адзін з асноўных раздзелаў паталогіі.

[Ад грэч. nosos — хвароба і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палітгра́мата, ‑ы, ДМ ‑мэце, ж.

Кароткі курс асноўных, першапачатковых палітычных ведаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фондаёмістасць, ‑і, ж.

Вартасць вытворчых асноўных фондаў (асноўнага капіталу) на адзінку прадукцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фондаадда́ча, ‑ы, ж.

Выпуск прадукцыі на адзінку вартасці вытворчых асноўных фондаў (асноўнага капіталу).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)