паспяхо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які вызначаецца поспехам, заключае ў сабе поспех. Паспяховае выкананне плана. Паспяховае асваенне тэхнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Разграшы́ць ’дазволіць’ (чач., ЖНС). Іранічнае асваенне рус. разреши́ть ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

касмана́ўтыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Сукупнасць галін навукі і тэхнікі, якія забяспечваюць асваенне космасу для патрэб чалавецтва. // Палёты ў касмічнай прасторы.

[Ад грэч. kósmos — Сусвет і nautikē — мараплаванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́смас, -у, м.

1. Сусвет (Сонечная сістэма, зоркі, галактыкі і пад.).

2. Прастора, якая распасціраецца за межамі зямной атмасферы на вышыні, большай за 100 км.

Палёт у к.

Асваенне космасу.

|| прым. касмі́чны, -ая, -ае.

К. карабель.

К. палёт.

Касмічныя прамяні.

К. век.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Méisterung

f -, -en асвае́нне (чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

касмана́ўтыка

(ад космас + -наўтыка)

1) сукупнасць галін навукі і тэхнікі, якія забяспечваюць асваенне космасу;

2) палёты ў касмічнай прасторы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Nútzbarmachung

f -, -en

1) выкарыста́нне, утыліза́цыя

2) асвае́нне (цалінных земляў)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Асво́йтвацца. Славен. osvojȋtev ’прысваенне, асваенне, заваяванне’ ўказвае на магчымасць утварэння гэтага спецыфічна беларускага дзеяслова ад назоўніка *освоитва, утворанага ад освоити (гл. асвоіць), паводле мадэлі битва, ловитва, прадуктыўнай у старарускай мове. Закончаны від паўстаў у выніку разумення в як паказчыка імперфектыўнасці. Супрун, Веснік БДУ, 1972, 2, 67.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Erschlíeßung

f -, -en

1) адкрыццё (чаго-н.)

2) асвае́нне (якого-н. краю)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

натураліза́цыя

(фр. naturalisation, ад лац. naturalis = прыродны)

1) наданне правоў грамадзянства або падданства іншаземцам (проціл. дэнатуралізацыя);

2) поўнае асваенне арганізмамі новых умоў жыцця пры акліматызацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)