дальнабо́йнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць дальнабойнага. Дальнабойнасць артылерыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канані́р, ‑а, м.

Радавы артылерыі ў дарэвалюцыйнай Расіі.

[Ням. Kanonier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

артылеры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Вайсковец, які служыць у артылерыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

феерве́ркер, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай рускай арміі — унтэр-афіцэр артылерыі.

[Ням. Feuerwerker.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьзені́тны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для абароны ад зенітнай артылерыі. Супрацьзенітны манеўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

процізені́тны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для абароны ад зенітнай артылерыі; супрацьзенітны. Процізенітны манеўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kanoníer

m -s, -e вайск. радавы́ артыле́рыі, канані́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

штабс-капіта́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

У царскай арміі Расіі: афіцэрскі чын у пяхоце, артылерыі і інжынерных войсках, рангам вышэйшы за паручніка і ніжэйшы за капітана, а таксама асоба, якая мае гэты чын.

|| прым. штабс-капіта́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

артыле́рыя, -і, ж.

1. Агнястрэльнае ўзбраенне (гарматы, гаўбіцы, мінамёты і пад.).

Супрацьтанкавая а.

Цяжкая а.

2. Род войск з такім узбраеннем.

Служыць у артылерыі.

3. Навука, якая вывучае тэхніку агнястрэльнай зброі (гармат, гаўбіц і пад.) і яе прымяненне.

|| прым. артылеры́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штык-ю́нкер, ‑а, м.

У 18 ст. — афіцэрскі чын у артылерыі, які адпавядаў прапаршчыку ў пяхоце. // Асоба, якая мела такі чын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)