арбі́тр

(лац. arbiter)

1) пасрэднік у спрэчках несудовага характару, трацейскі суддзя;

2) суддзя ў некаторых відах спартыўных спаборніцтваў (напр. футбольны а.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

арби́тр арбі́тр, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

arbitrator [ˈɑ:bɪtreɪtə] n.

1. арбі́тр, суддзя́; пасрэ́днік

2. траце́йскі суддзя́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mediator

м. арбітр, пасярэднік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rozjemca

м. трацейскі суддзя; арбітр

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

arbiter

м. арбітр, суддзя; знаўца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

umpire [ˈʌmpaɪə] n.

1. суддзя́ (у тэнісе, крыкеце і да т.п.)

2. пасярэ́днік; траце́йскі суддзя́, арбі́тр

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Kámpfrichter

m -s, - спарт. арбі́тр, суддзя́ (на спаборніцтвах)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Медыя́тар ’пасрэднік у адносінах, пагадненнях’ (ТСБМ), ст.-бел. медиаторъ, медыяторъ ’пасрэднік, арбітр’ (XVII ст.) запазычаны са ст.-польск. medyjator, якое з лац. mediātor ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 44).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Schíedsrichter

m -s, - міравы́ [траце́йскі] суддзя́; арбі́тр (тс. у спорце)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)