апа́д, -у, М -дзе, м.

1. гл. апасці.

2. зб. Плады, якія апалі ад ветру, у час навальніцы і пад.

Збіраць а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апада́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ападаць — апасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паапада́ць, ‑ае; зак.

Апасці — пра ўсё, многае. Лісты паападалі з дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абселяпа́ць

‘б'ючы па чым-небудзь, прымусіць апасці, адваліцца што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абселяпа́ю абселяпа́ем
2-я ас. абселяпа́еш абселяпа́еце
3-я ас. абселяпа́е абселяпа́юць
Прошлы час
м. абселяпа́ў абселяпа́лі
ж. абселяпа́ла
н. абселяпа́ла
Загадны лад
2-я ас. абселяпа́й абселяпа́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час абселяпа́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

наатраса́цца, ‑аецца; зак.

Атрэсціся, апасці ў вялікай колькасці. Наатрасалася сліў. Наатрасалася лісця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разасса́цца, ‑ссецца; зак.

Апасці, знікнуць у выніку паглынання здаровым асяроддзем (пра пухліны, зацвярдзенні і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсы́пацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -плецца; зак.

1. Абваліцца, разваліцца, сыплючыся; апасці.

Лісце даўно абсыпалася з дрэў.

Склеп абсыпаўся.

2. Пакрыцца мноствам чаго-н.

Начное неба абсыпалася зорамі.

|| незак. абсыпа́цца, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абхваста́ць, ‑хвашчу, ‑хвошчаш, ‑хвошча; зак., што.

Б’ючы па чым‑н. пугай, дубцом, прымусіць апасці, адваліцца. Абхвастаць пугай лісце з куста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апада́ць

1. гл апасці;

2. (спускацца ўніз, даваць нахіл убок) sich néigen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апада́ць, ‑ае; незак.

1. Незак. да апасці.

2. Спускацца ўніз, даваць нахіл у які‑н. бок. Я бачу, як адным сваім краем сяло ўдаецца ў жыты. Другі канец яго ападае ў нізіну. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)