ана́фема

(гр. anathema)

1) адлучэнне ад царквы, праклён як самая суровая кара ў хрысціянстве;

2) перан. асуджэнне, звязанае з разрывам адносін.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

anathema [əˈnæθəmə] n. ана́фема, адлучэ́нне ад царквы́; пракля́цце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Verflúchung

f -, -en пракля́цце, ана́фема

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Verwünschung

f -, -en пракля́цце, ана́фема

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wyklęcie

н. праклён; анафема, кляцьба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АДЛУЧЭ́ННЕ ад царквы, выключэнне з рэлігійнай абшчыны асоб за тое, што адмаўляюць Бога, не шануюць Маці Божую, святыя абразы. Выкарыстоўваецца як мера царк. пакарання ў праваслаўі, каталіцызме, іудаізме і некаторых інш. рэлігіях. Кананічнае права адрознівала вялікае адлучэнне, урачыстае (анафема) і малое (часовае, якое «вылечвае»). У сучасных умовах назіраюцца тэндэнцыі да адмаўлення ад такога пакарання.

т. 1, с. 112

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

klątwa

klątw|a

ж.

1. праклён;

2. анафема; адлучэнне ад царквы;

rzucić ~ę — адлучыць ад царквы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

anatema

anatem|a

ж. анафема, праклён;

rzucić ~ę na kogo/co — абрынуць анафему на каго/што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)