Падружы́цца ’ажаніцца’ (ТС). Украінізм; параўн. подружи́тися ’тс’. Гл. яшчэ подружжа.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыжаніцца, ‑жанюся, ‑жэнішся, ‑жэніцца; зак.

Разм. Ажаніцца. [Залман:] — Кажуць, ты прыжаніўся? Дый маладую жонку ўзяў? Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

join hands

а) ста́цца супо́льнікамі

б) ажані́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

жени́ться

1. сов. ажані́цца (з кім);

2. несов. жані́цца (з кім).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ożenić się

зак. ажаніцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

veréhelichen

(sich) узя́ць шлюб, ажані́цца, вы́йсці за́муж

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прысватацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Пасватацца. Прысватацца да дзяўчыны. ▪ Меўся ажаніцца і я. Ды нават быў прысватаўся да цяперашняй сваёй. Адамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замуж назоўнік | мужчынскі род | прыслоўе

  1. прыслоўе: У выразах:

    • пайсці (выйсці, зайсці) замуж за каго — стаць чыёй-н. жонкай;
    • выдаць (адцаць) замуж за каго — садзейнічаць уступленню ў шлюб жанчыны;
    • браць (узяць) замуж — жаніцца (ажаніцца) з кім-н.

  2. замуж, -у, м. Замужжа, шлюб.

    • Няўдалы з. быў у яе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Ачалаве́чыць ’ажаніць’ (Яўс.), ачалавечыцца ’ажаніцца, стаць мужам’ (Нас.), очоловічыты (палес., Цыхун, вусн. паведамл.). Гэта беларускае слова разам з чэш. мар. očlověčit, славац. učlověčiť з’яўляецца семантычнай інавацыяй, звязанай з арэалам чалавек ’муж’, цэнтр якога знаходзіцца на беларуска-ўкраінскай тэрыторыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

poplątać

зак. пераблытаць, зблытаць;

poplątać sobie świat — ажаніцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)