адко́лваць гл. адкалоць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абкало́ць¹, -калю́, -ко́леш, -ко́ле; -калі́; -ко́латы; зак., што.

Адбіць, адкалоць кавалкамі што-н. з чаго-н.

А. лёд.

|| незак. абко́лваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абко́лванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наадбіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Адбіць, адкалоць нейкую колькасць чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наадко́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Адкалоць многа чаго‑н. Наадколваць шчэпак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адко́л, ‑у, м.

Дзеянне паводле дзеясл. адколваць — адкалоць (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наадко́лваць сов. (во множестве) отколо́ть; см. адкало́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паадко́лваць I сов. (о многом) отколо́ть; отшпи́лить; см. адкало́ць I

паадко́лваць II сов. (о многом) отколо́ть; см. адкало́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адскё́п ’раскол’ (Нас., Гарэц.), адскяпіць ’адкалоць’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.), адкеп (Др.-Падб.). Гл. скепаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

odłupać

зак. адкалоць, адшчапіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адшпілі́ць, -пілю́, -пі́ліш, -пі́ліць; -пі́лены; зак., што.

1. Адкалоць што-н. прышпіленае.

А. бант.

2. Разняць часткі якой-н. зашпількі.

А. кнопку.

А. папругу.

|| незак. адшпі́льваць, -аю, -аеш, -ае і адшпіля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)