odwieczny

адвечны, спрадвечны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

веково́й (многолетний) векавы́; (очень давний) адве́чны, спрадве́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

старадрэ́віна, ‑ы, ж.

Разм. Старое, звычайна сухое дрэва. Вогненная паводка злізвала на сваім шляху адвечны буралом, агонь забіраўся ў дуплы старадрэвін і праз дзіркі вырываўся адтуль вострымі языкамі. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

eternal

[ɪˈtɜ:rnəl]

adj.

1) ве́чны; вячы́сты (дуб), векаве́чны

2) адве́чны, спрадве́чны (бало́ты)

3) нязьме́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

éwig

1.

a ве́чны, адве́чны

auf ~ — наве́кі, наве́к

2.

adv ве́чна, бяско́нца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ageless

[ˈeɪdʒləs]

adj.

1) які́ не старэ́е

2) ве́чны, пракаве́тны, адве́чны

the ageless wisdom — адве́чная му́драсьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

первозда́нный книжн.

1. (извечный) спрадве́чны, адве́чны;

2. перен. (первоначальный, неизменённый) першапачатко́вы, некрану́ты;

◊

первозда́нный ха́ос страшэ́нны хао́с (беспара́дак).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бескане́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае пачатку і канца (у прасторы і часе). Час і прастора бесканечныя.

2. Празмерна доўгі, шырокі, глыбокі, працяглы і пад. Зноў сярод ніў бесканечных, шырокіх Іду, як калісь, у задуме цяпер я. Танк. Лес адвечны бесканечны Цягне, цягне гоман свой. Купала.

•••

Бесканечны дзесятковы дроб гл. дроб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dateless

[ˈdeɪtləs]

adj.

1) бяз да́ты, недатава́ны

2) бяско́нцы; бязьме́жны

3) спрадве́чны, адве́чны, да́ўны, да́ўні

from dateless usage — адве́чна ўжыва́ны

4) заўсёды актуа́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

само́та, ‑ы, ДМ самоце, ж.

1. Адзінота, знаходжанне ў адзіноцтве. Пісар Васількевіч сядзеў у сваім запаветным пакойчыку, дзе ён часта любіў заставацца ў самоце. Колас.

2. Стан, самаадчуванне самотнага; смутак, туга. У роспачы і самоце, Аляксей ішоў сам не ведаючы куды. Вітка. Не плач, шматпакутная маці! Мы прыйдзем і ласкай сагрэем тваё набалелае сэрца, І знікне самота з вачэй. Панчанка. / у вобразным ужыв. Самота выльецца слязамі, Як хмара цёмная — дажджом. Лось. Нылі тэлефонныя правады, выплаквалі ў адвечны прастор сваю самоту. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)