абяле́нне ср. обеле́ние; см. абялі́ць 4

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абе́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. абельваць — абяліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абяля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да абяліць (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wybielić

зак.

1. выбеліць; пабяліць;

2. перан. абяліць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

whitewash​1 [ˈwaɪtwɒʃ] n.

1. бялі́лы

2. пабе́лка, пабе́л

3. спро́ба абялі́ць, схава́ць недахо́пы;

The report was simply a whitewash. Даклад быў проста хлуснёй.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wéißwaschen

* аддз.

1.

vt спрабава́ць абялі́ць каго́-н.

2.

(sich) спрабава́ць апраўда́ць [абялі́ць] сябе́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

абе́лены

1. обелённый;

2. разг. освежёванный;

3. разг. очи́щенный от коры́;

4. перен. обелённый;

1-4 см. абялі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абе́льваць несов.

1. бели́ть;

2. разг. свежева́ть;

3. разг. очища́ть от коры́;

1-3 см. абялі́ць 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

счарні́ць, счарню, счэрніш, счэрніць; зак.

1. што. Зрабіць чорным (агнём, фарбай і пад.). Узняўся аднойчы раптоўна ўраган, Счарніў увесь дуб перунамі. Ставер.

2. перан.; каго. Разм. Зняславіць, нагаварыць чаго‑н. на каго‑н. Не можа ён [Звадыяш] і дня пражыць, Каб не счарніць каторага. Броўка. [Сямён Парфёнавіч:] [Шыковіч] хоча абяліць таго, хто сам сябе счарніў. Шамякін.

3. каго. Разм. Збіць, адлупцаваць. Хлопца .. Макрыны Рудак [Стэцкі] счарніў бізуном за тое, што карова ўбегла ў яго канюшыну. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а... ​1, (а таксама аб..., аб’..., аба...), прыстаўка.

Абазначае: 1) пашырэнне дзеяння на ўсю паверхню прадмета, накіраванасць яго вакол або па краях прадмета: агарадзіць, агледзець, абяліць, акарыць, атынкаваць, ахапіць, акаваць, ахінуць, абпаліць, аб’ехаць, абабіць; 2) накіраванасць руху міма прадмета, абмінанне яго: абысці (лужыну), абагнуць (балота); 3) ахоп дзеяннем многіх асоб, прадметаў, пашырэнне дзеяння на ўсе прадметы, на ўсіх асоб: абабегаць (усе хаты), адарыць, абдзяліць (падарункамі); 4) празмернасць якога‑н. дзеяння: аб’есціся, абпаіць, абкарміць; 5) перавагу над кім‑, чым‑н. пры выкананні дзеяння: абагнаць, апярэдзіць; 6) (з часціцай ‑ся) наяўнасць недахопу, памылкі ў дзеянні: агаварыцца, абмовіцца; 7) забеспячэнне чым‑н. у працэсе дзеяння: абвадніць, аблясіць (сухія стэпы), аснасціць, абдзернаваць; 8) ператварэнне ў каго‑, што‑н., станаўленне кім‑н., наданне якіх‑н. уласцівасцей, якасцей (у выніку дзеяння): аграмадзіць, ашчаслівіць, ажаніць, ажывіць, абрадаваць; 9) дасягненне выніку дзеяння, стану: адзічэць, адубець, аўдавець, абрыдзець, апасці, асесці, ажывіцца, аблезці.

а... ​2, (а таксама ан...), прыстаўка.

Абазначае адсутнасць прыметы, уласцівасці, паказанай у асноўная частцы слова (без прыстаўкі): амаральны, апалітычнасць, алагічны, анаэробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)