1. Папраўляцца, ачуньваць (пасля хваробы); паўнець (разм.).
Хворы пачаў п. П. на добрых харчах.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Рабіцца лепшым.
Надвор’е пачало п.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Адбывацца, служыцца.
Правіцца абедня.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
імша́, ‑ы, ж.
Каталіцкая абедня. Служыць імшу. □ У касцёле ўсё яшчэ свяціліся вокны, яшчэ прабілася імша.Пестрак.// Музычны харавы твор на тэкст такой абедні, звычайна з суправаджэннем арганаў і аркестра.
[Фр. messe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
літургі́я
(гр. leiturgia)
галоўнае хрысціянскае богаслужэнне (у праваслаўных — абедня, у католікаў — меса 1).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Імша́ ’каталіцкая абедня’ (ТСБМ, БРС, Яруш., Шат.). І‑ пратэтычнае. Ст.-бел., мша, имша (канец XV ст.) запазычана са ст.-польск.msza < ст.-чэш.mše, якое ўзыходзіць да ст.-в.-ням.missa, mëssa з лац.missa (Булыка, Лекс. запазыч., 183; Брукнер, 347).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
літургі́я
(гр. leiturgia)
хрысціянскае набажэнства, у час якога робяць прычасце (у праваслаўных — абедня, у католікаў і лютэран — меса 1).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ме́са ’імша’ (ТСБМ). Праз рус. мову запазычана з франц.messe ’імша, абедня’, якое з лац.missa ’пасыланне, даручэнне’ < mittere (дзеепрым. missus ’паслаць’, паводле слоў ксяндза, у канцы месы: ite, missa est ’ідзіце, канец абраду’ або ’ахвяра (пры імшы) ужо паслана (богу)’ (Голуб-Ліер, 324).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мша ’імша, абедня’ (мін., Шн.; Касп., Яруш.), ст.-бел.мша, имша (XV ст.) запазычаны са ст.-польск.msza, якое са ст.-чэш.mše < ст.-в.-ням.missa, mëssa < лац.missa ’набажэнства’ (Міклашыч, 209; Голуб-Копечны, 234; Фасмер, 3, 22; Булыка, Лекс. запазыч., 183). Гл. ме́са.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Літургі́я ’галоўнае хрысціянскае набажэнства з прычасцем; абедня’ (ТСБМ), ст.-рус.литургиꙗ, литоргиꙗ < ст.-слав.литоургиꙗ < ст.-грэч.λειτουργία ’грамадская служба, павіннасць, звязаная з грашовымі выдаткамі’, пазней у Новым запавеце ’служба, служэнне наогул’ > ’набажэнства’ (Фасмер, 2, 503; Слаўскі, 4, 307; Вясноў, Бел. лекс., 35; Пацлава, Paleoslovenica, 120).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Mésse
I
f -, -n
1) імша́, абе́дня
die ~ lésen* [zelebríeren] — служы́ць абе́дню [імшу́]
2) кірма́ш
II
f -, -n марск. карт-кампа́нія
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)