самотнік, ✂, м.

  1. Манах, пустэльнік, які жыве ў скіце (уст.).

  2. перан. Чалавек, які пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё.

|| ж. самотніца, ✂.

|| прым. самотніцкі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

саўдзельнік, ✂, м.

Чалавек, які ўдзельнічае разам з кім-н. у чым-н. нядобрым, шкодным.

  • Саўдзельнікі ў злачынствах.

|| ж. саўдзельніца, ✂.

|| прым. саўдзельніцкі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

свістун, ✂, м.

  1. Той, хто любіць свістаць.

  2. перан. Чалавек, які многа гаворыць, а робіць мала, які несур’ёзна адносіцца да справы; балбатун.

|| ж. свістуха, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

скаціна, ✂, ж. (разм.).

  1. зб. Буйная сельскагаспадарчая жывёла.

    • Пасвіць скаціну.
    • Пагнаць скаціну ў поле.

  2. перан. Грубы, бяздушны чалавек (груб. лаянк.).

|| памянш.-ласк. скацінка, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

выпетраць, ✂; зак.

  1. Высахшы, страціць свае якасці, колер і пад.

    • Пад гарачым сонцам і ветрам выпетрала трава.

  2. Зрабіцца худым, сухім (перан.).

    • Во выпетраў чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

выскачка, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм.).

Чалавек, які, жадаючы выслужыцца, паказаць сябе, ва ўсё ўмешваецца, які заняў прыметнае грамадскае становішча не па заслугах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

датычны, ✂.

Прыналежны да чаго-н., які мае пэўнае дачыненне да нейкай справы.

  • Д. да музыкі чалавек.
  • Асобы, датычныя да злачынства.

|| наз. датычнасць, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дзеяч, ✂, м.

Чалавек, які праявіў сябе ў якой-н. грамадскай дзейнасці.

  • Дзяржаўны д.
  • Дзеячы культуры.
  • Заслужаны д. навукі (ганаровае званне).

|| ж. дзяячка, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

надарыцца, ✂; зак.

  1. Прыесціся, здарыцца.

    • Мне таксама надарылася там пабываць.

  2. Выдацца, выпасці.

    • Вясна надарылася надзвычай ранняя.

  3. Трапіцца, сустрэцца.

    • Надарыўся цікавы чалавек.

|| незак. надарацца, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

нашчадак, ✂, м.

  1. Чалавек у адносінах да сваіх продкаў.

    • Н. Насовіча.

  2. мн. Людзі будучых пакаленняў.

    • Нашы нашчадкі.

  3. Сын, наследнік або наогул сваё дзіця (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)