шчабяту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х, ж. (разм.).
1. Птушка, якая безупынна шчабеча.
Ластаўка-ш.
2. перан. Пра дзяўчынку, жанчыну, якія няспынна гавораць (разм., жарт.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ярчэ́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -э́е; зак.
Станавіцца больш яркім, ззяць, зіхацець.
Зоркі ярчэюць у цемры.
Зрок ярчэе (перан.: становіцца больш выразным).
|| зак. паярчэ́ць, -э́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пазраза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Зрэзаць усё, многае. Пазразаць кветкі з клумбы. // Зняць няроўнасці ўсюды, у многіх месцах. [Донька:] — Чатырох гектараў хмызняку як і не было! Купіны таксама пазразалі. Паслядовіч. // перан. Разм. Скараціць памеры ўсяго, многага. Пазразаць ліміты.
2. перан. Разм. Праваліць на экзамене ўсіх, многіх.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прабудзі́ць, ‑буджу, ‑будзіш, ‑будзіць; зак.
1. каго-што. Прымусіць прачнуцца каго‑н. // перан. Выклікаць да актыўнай дзейнасці.
2. перан., што. Выклікаць, узбудзіць (пачуццё, паданне і пад.). [Дзядзька:] — Хвароба Ніны нібы прабудзіла ва мне, .. сабрала ў адно ўсю любоў да дзяцей. Брыль.
3. каго. Будзіць (у 1 знач.) некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спарахне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
1. Згніць, ператварыцца ў труху, пыл. Дзедаўская хата даўно ўжо згніла і спарахнела. Машара. Падумала Марына будавацца. Стары дом спарахнеў ужо. Б. Стральцоў. // перан. Перагарэць (ад перажыванняў). Ад нечаканага гора нешта спарахнела ў Іванавай душы. Быкаў.
2. перан. Састарэць, зрабіцца драхлым (пра чалавека).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
згуртава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад згуртаваць.
2. перан.; у знач. прым. Прасякнуты аднадушшам; дружны. Згуртаваны калектыў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
замянці́ць, ‑мяняў, ‑менціш, ‑менціць; зак.
1. Пачаць мянціць касу мянташкай.
2. перан. Разм. Пачаць гаварыць многа і без толку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запілава́ць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак.
1. што. Зрабіць надрэз пілой. Запілаваць вугал.
2. перан.; каго. Разм. Даняць папрокамі, прыдзіркамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
грамаве́ржац, ‑жца, м.
Паэт. Той, хто пасылае гром (у антычнай міфалогіі эпітэт Зеўса — Юпітэра). // перан. Пра грознага, суровага чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
атушы́ць, атушу, атушыш, атушыць; зак., што.
Разм. Прымусіць атухнуць; патушыць. Атушыць агонь. // перан. Паслабіць развіццё якога‑н. працэсу, дзеяння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)