рашу́чы, -ая, -ае.
1. Цвёрды ва ўчынках, без хістанняў.
Р. чалавек.
2. Які не дапускае пярэчанняў, цвёрды.
Р. адказ.
Рашучыя меры.
3. Найбольш важны, які вызначае далейшы ход, развіццё чаго-н.
Р. момант.
|| наз. рашу́часць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
секта́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
1. Паслядоўнік секты (у 1 знач.).
2. перан. Чалавек, які схільны да сектанцтва (у 2 знач.).
|| ж. секта́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
|| прым. секта́нцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
спецыялі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.
Чалавек, які валодае якой-н. спецыяльнасцю, мае спецыяльныя веды ў якой-н. галіне навукі, тэхнікі, мастацтва.
С. па сардэчных захворваннях.
|| ж. спецыялі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
схала́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).
1. Паслядоўнік схаластыкі (у 1 знач.).
2. Чалавек, які разважае схаластычна, займаецца схаластыкай (у 2 знач.).
|| ж. схала́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
таўсту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Тоўсты чалавек.
|| памянш.-ласк. таўстуно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
|| ж. таўсту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х; памянш.-ласк. таўсту́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фанта́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.
1. Чалавек, які любіць адцавацца фантазіі (у 2 знач.), фантазёр.
2. Пісьменнік, што працуе ў галіне фантастыкі (у 3 знач.).
|| ж. фанта́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фантасты́чны, -ая, -ае.
1. гл. фантастыка.
2. Падобны на фантазію (у 2 знач.); казачны, чароўны, звышнатуральны.
Ф. прывід.
Ф. пейзаж.
Фантастычнае святло.
3. Зусім неверагодны, непраўдападобны.
Фантастычная задума.
Гэты чалавек фантастычна (прысл.) таленавіты.
|| наз. фантасты́чнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фарысе́й, -я, мн. -і, -яў, м.
1. У Старажытнай Іўдзеі: член іўдзейскай секты, што вызначалася рэлігійным фанатызмам і дагматызмам.
2. перан. Крывадушны чалавек, ханжа.
|| ж. фарысе́йка, -і, ДМ -се́йцы, мн. -і, -се́ек.
|| прым. фарысе́йскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
дзіку́н, ‑а, м.
1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек. // Пра некультурнага, неразвітага, грубага чалавека. — Тупагаловыя дзікуны! Яны не разумеюць, што няма той сілы, якая знішчыла б народ. Шамякін. Я баяўся, што стычынскія хлапчукі зловяць мяне на вуліцы і адлупцуюць. Такія дзікуны могуць! Чарнышэвіч.
2. Разм. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек. [Панне] Людміле цікава было паглядзець на гэтага дзікуна і пустэльніка, які яшчэ аж дасюль не быў у Завітанках. Колас.
3. Разм. Пра чалавека, які адпачывае ў курортным месцы без пуцёўкі. — Люблю ездзіць адпачываць «дзікуном», — гаварыў.. Аляксей Пятровіч. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
псіхапа́т
(ад гр. psyche = душа + pathos = боль, пакута)
1) чалавек, які хварэе на псіхапатыю;
2) перан. узбаламучаны, неўраўнаважаны чалавек;
псіх.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)