дрэ́ўка, ‑а, н.

Выструганая палка, да якой прымацоўваецца сцяг, вымпел і пад. У Тані быў пераходны вымпел лепшай даяркі раёна, маленькі чырвоны сцяжок на кароценькім дрэўку. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Púter

m -s, - інды́к

rot wie ein ~ — ≅ чырво́ны як рак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Руж 1 ’румянец’: руж на шчоках (Гартны). Гл. ружовы.

Руж 2 ’румяны’ (Ласт.). Праз польск. ruż ’тс’ з франц. rouge ’чырвоны’ (Брукнер, 470).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

газо́н, ‑а, м.

Пляцоўка ў садзе, скверы, перад домам і пад., засеяная травой, засаджаная кветкамі. Сад у нас харошы: На газонах Мак чырвоны, Ружы і гарошак. А. Александровіч.

[Фр. gazon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аграма́дны, ‑ая, ‑ае.

Незвычайна вялікі. Над будынкам вакзала калыхаўся аграмадны чырвоны сцяг. Лынькоў. Туман насунуўся разам з адлігай з захаду і за тыдзень з’еў аграмадныя гурбы снегу. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кізі́л

(цюрк. kizil = чырвоны)

невялікае дрэва або куст сям. кізілавых, пашыраныя на поўдні Еўропы, у гарах Азіі, Паўн. Амерыцы, а таксама цёмна-чырвоны кіслы і даўкі плод гэтай расліны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пе́рец пе́рац, -рцу м.;

кра́сный пе́рец чырво́ны пе́рац;

◊

зада́ть перцу (кому-л.) да́ць (зада́ць) пе́рцу (каму-небудзь).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

red

[red]

1.

adj.

чырво́ны

to become red in the face — пачырване́ць

red cheeks — пунсо́выя шчо́кі, чырванашчо́кі

red with anger — пачырване́ць ад зло́сьці

2.

n.

чырво́ны ко́лер

•

- in the red

- red-blooded

- red alert

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

scarlet

[ˈskɑ:rlət]

n.

1) пунсо́вы, я́рка-чырво́ны ко́лер

2) сукно́, ткані́на або́ во́пратка пунсо́вага ко́леру

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

бергамо́т, ‑а, М ‑моце, м.

1. Агульная назва некаторых сартоў груш. Чырвоны бергамот.

2. Невялікае вечназялёнае пладовае дрэва сямейства рутавых, эфірны алей якога выкарыстоўваецца ў парфумнай і кандытарскай вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)