дэмакра́т, -а, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыхільнік дэмакратыі.

Дэмакраты выказалі свае погляды.

2. Член дэмакратычнай партыі.

3. Чалавек дэмакратычнага (у 2 знач.) укладу жыцця, поглядаў.

|| ж. дэмакра́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выка́знік, -а, м.

1. У граматыцы: галоўны член сказа, які абазначае дзеянне ці стан прадмета, выражанага дзейнікам.

2. Тое, што і выразнік.

Францішак Багушэвіч — в. думак і спадзяванняў простага народа.

|| прым. выка́знікавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фарысе́й, -я, мн. -і, -яў, м.

1. У Старажытнай Іўдзеі: член іўдзейскай секты, што вызначалася рэлігійным фанатызмам і дагматызмам.

2. перан. Крывадушны чалавек, ханжа.

|| ж. фарысе́йка, -і, ДМ -се́йцы, мн. -і, -се́ек.

|| прым. фарысе́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

człon, ~u

м. член; элемент; звяно;

człon zdania грам. член сказа;

człon rakiety касм. ступень ракеты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

парламента́рый, ‑я, м.

Член парламента. Камуністычныя парламентарыі Францыі і Бельгіі прыслалі ўраду Пілсудскага свой пратэст супраць расправы над Грамадой. Ліс.

[Ням. Parlamentarier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партмі́німум, ‑у, м.

Мінімум палітычных ведаў, якія павінен быў засвоіць кожны член Камуністычнай партыі Савецкага Саюза. (Назва выйшла з ужытку.)

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deputy [ˈdepjuti] n.

1. наме́снік;

the deputy cha irman наме́снік старшыні́

2. дэпута́т, член (парламента)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

frontbencher [ˌfrʌntˈbentʃə] n. ва́жны член брыта́нскага ўра́да або́ парла́менцкай апазі́цыі, які́ сядзіць у пе́ршых рада́х

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дамініён, ‑а, м.

Тэрмін, якім да 1947 абазначаліся былыя калоніі Брытанскай імперыі, што атрымалі права на самакіраванне (заменены тэрмінам «член Садружнасці»).

[Англ. dominion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзе́йнік, ‑а, м.

Галоўны член сказа, граматычна не залежны ад іншых членаў, характарыстыка якога (дзеянне, стан, уласцівасць, якасць) даецца ў выказніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)