1. Тое, што і веліч (у 2 знач.); важнасць, значнасць. Вялікасць працы і барацьбы. □ У вусах цяпер і знаку няма той вялікасці, якую яны калісь надавалі чалавеку.Сабаленка.
2.Тытул. Яго імператарская вялікасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тытулава́ны, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад тытулаваць.
2.узнач.прым. Які мае тытул (у 1 знач.). Тытулаваная асоба. □ Самымі буйнымі ўладальнікамі маёнткаў пераважна былі прыгоннікі з ліку тытулаванага польскага і рускага дваранства.Ларчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГРА́НДЫ
(Grandes),
у сярэдневяковай Іспаніі вышэйшае духоўнае і свецкае дваранства. Займалі высокія дзярж. пасады, карысталіся вял. прывілеямі і былі вызвалены ад падаткаў. З 16 ст. гранды — спадчынны дваранскі тытул (адменены ў 1931).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
мурза́
(тат. myrza, ад перс. mīrza)
тытул татарскай феадальнай знаці.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
шэвалье́
(фр. chevalier = рыцар, кавалер)
дваранскі тытул у феадальнай Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
шэйх-уль-ісла́м
(ар. šejchul-islām)
тытул галавы мусульманскага дваранства.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
esquire[ɪˈskwaɪə]n. эсква́йр (тытул ветлівасці ў Англіі, які дадаецца да прозвішча пры адсутнасці іншага тытула, асабліва ў афіцыйных лістах і дакументах: Peter Jones, Esq.)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Highness
[ˈhaɪnəs]
n.
высо́касьць (ты́тул) f.
Your Highness — Ва́шая Высо́касьць
His Royal Highness — Яго́ная Карале́ўская Высо́касьць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
БАСІЛЕ́Й,
басілеўс (грэч. basileus), у Старажытнай Грэцыі правіцель невял. паселішча, правадыр племя ці саюзу плямёнаў; пазней 2-і архонт. У Спарце і пасля ў эліністычных дзяржавах — цар. У сярэднія вякі афіц.тытулвізант. Імператараў.