інтраспе́кцыя

(лац. introspectio)

метад вывучэння псіхічнага жыцця чалавека саманазіраннем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

адмежава́цца, ‑мяжуюся, ‑мяжуешся, ‑мяжуецца; зак.

1. Аддзяліць мяжой свае ўладанні ад чужых.

2. Заняць адасобленае ад каго‑, чаго‑н. становішча; аддзяліцца. [Грушэўскі] паспрабаваў яшчэ раз-другі, кінуў гэты метад і адмежаваўся ад дзяўчат. Карпюк. // перан. Выказаць сваю нязгоду, поўнае разыходжанне з кім‑, чым‑н. Адмежавацца ад памылковых поглядаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

strategy [ˈstrætədʒi] n.

1. стратэ́гія;

a strategy of destruction стратэ́гія на знішчэ́нне

2. ме́тад, спо́саб, падыхо́д, прыём;

economic strategies эканамі́чныя падыхо́ды;

We must use new stra tegies in teaching. Мы павінны карыстацца новымі метадамі навучання.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

акупункту́ра

(н.-лац. acupunctura, ад лац. acus = іголка + punctura = укол)

метад лячэння іголкаўколваннем; іголкатэрапія.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

інтраспе́кцыя

(ням. Introspektion, ад лац. introspectare = глядзець унутр)

метад вывучэння псіхічнага жыцця чалавека саманазіраннем.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Ма́рка ’значок аплаты паштовых і інш. збораў’, ’кляймо прадпрыемства на тавары’, ’гатунак, тып тавару, вырабу’ (ТСБМ, Яруш.). З рус. мовы, у якой з новав.-ням. Marke ’адзнака, знак’ < с.-в.-ням. marc ’тс’, спачатку ў сярэдневякоўі ’пагранічны знак, абазначэнне граніц’ < merken ’адзначаць’ (Фасмер, 2, 574). Ст.-бел. марковати ’тс’, аднак са ст.-польск. markować, якое таксама з с.-н.-ням. merken ’заўважаць, звяртаць увагу’ (Чартко, Пыт. мовазнаўства і метад., 122). Сюды ж маркаваць ’намячаць радкі для пасеву’ (зэльв., Сцяшк. Сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дыяле́ктыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. У марксісцкай філасофіі — навука пра найбольш агульныя законы руху і развіцця прыроды, грамадства і мыслення, тэорыя і метад пазнання і рэвалюцыйнага пераўтварэння рэчаіснасці.

2. Працэс руху, развіцця чаго‑н. Дыялектыка пазнання. Дыялектыка гісторыі.

3. Уст. Уменне спрачацца, прымяняць лагічныя довады ў спрэчках.

[Грэч. dialektikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псіхаана́ліз, ‑у, м.

1. У псіхіятрыі — метад лячэння неўрозаў, які заключаецца ў выяўленні падсвядомых слядоў афектыўных перажыванняў, што ляжаць у аснове неўрозаў.

2. Ідэалістычны напрамак у буржуазнай псіхалогіі і псіхапаталогіі, які імкнецца ўсе псіхічныя праявы чалавека паставіць у залежнасць ад біялагічных інстынктаў і сцвярджае панаванне «падсвядомага» над «свядомым».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пальпа́цыя

(лац. palpatio = абмацванне)

мед. метад абследавання органаў хворага шляхам абмацвання пальцамі або далонямі рук.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

выклада́нне

1. (навучанне) Únterricht m -(e)s, Unterríchten n -s, Léhren n -s;

ме́тад выклада́ння Únterrichtsmethode f -, -n; Léhrmethode f -, -n; Únterrichtsgestaltung f -, -en;

2. (выкладванне) гл выклад 1.

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)