Вы́лік (БРС). Крукоўскі (Уплыў, 119) лічыць калькай рус. вы́чет, але магчыма і самастойнае бязафікснае ўтварэнне ад вы́лічыць; параўн. польск. wylik, wyticzyć. Гл. таксама лічыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адлічы́ць, ‑лічу, ‑лічыш, ‑лічыць; зак., што.

1. Налічыўшы, аддзяліць пэўную колькасць чаго‑н. Адлічыць сто рублёў.

2. Лічачы ад умоўнай адзнакі, паказаць, назваць колькасць чаго‑н. Гадзіннік адлічыў дванаццаць.

3. Вылічыць, утрымаць з якой‑н. сумы. Адлічыць з зарплаты за прагул.

4. Выключыць з ліку членаў якой‑н. арганізацыі, групы, з ліку навучэнцаў якой‑н. навучальнай установы і пад.; вызваліць ад пасады, звольніць. Са знішчальнага батальёна нас адлічылі як непаўналетніх. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́лічыць (БРС, Нас., Яруш., Касп., Шат., Бяльк.). Крукоўскі (Уплыў, 121) лічыць калькай рус. вычислить, але хутчэй гэта самастойнае ўтварэнне; параўн. польск. wyliczyć. Гл. таксама лічыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дуалі́зм

(фр. dualisme, ад лац. dualis = дваісты)

1) філасофскае вучэнне, якое лічыць пачаткам быцця дзве незалежныя асновы — матэрыю і дух (параўн. манізм, плюралізм 1);

2) дваістасць, раздвоенасць чаго-н. (напр. д. светапогляду, д. улады).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ідэалі́зм

(фр. idéalisme, ад п.-лац. idealis = ідэальны, ад гр. idea = паняцце)

1) філасофскі напрамак, які асновай усяго існуючага лічыць свядомасць, дух, ідэю, а не матэрыю (проціл. матэрыялізм);

2) схільнасць да ідэалізацыі, прыхарошвання рэчаіснасці.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

цані́ць кніжн (лічыць значным) schätzen vt, zu schätzen wíssen*, würdigen vt;

высо́ка цані́ць hoch schätzen vt;

высо́ка цані́ць што-н größten Wert auf etw. (A) légen;

цані́ць па заслу́гах каго-н j-n nach Verdíenst würdigen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Лічы́льнік ’той, хто лічыць’ (Бяльк.). Да лічы́ць (гл.). У літаратурнай мове ўжываецца лічы́льшчык ’тс’ (ТСБМ). Крукоўскі (Уплыў, 121) адносіць гэта слова да калек з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

обя́занность ж. абавя́зак, -зку м.;

счита́ть свое́й обя́занностью лічы́ць сваі́м абавя́зкам;

всео́бщая во́инская обя́занность усеагу́льны во́інскі абавя́зак;

права́ и обя́занности гра́ждан правы́ і абавя́зкі грамадзя́н;

исполня́ющий обя́занности дире́ктора выко́нваючы абавя́зкі дырэ́ктара;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

opportún

1.

a своечасо́вы; спрыя́льны, зру́чны

etw. für ~ hálten* — лічы́ць што-н. магчы́мым [прыма́льным, дапушча́льным]

2.

adv своечасо́ва, дарэ́чы, у са́мы час

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ráuchfang

m -(e)s, -fänge ко́мін, дымахо́д

◊ etw. in den ~ schréiben* ≅ лічы́ць што-н. прапа́ўшым; махну́ць руко́й на што-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)