пясо́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Прызначаны для пяску. Пясочная скрынка.

2. Шэра-жоўтага колеру. Плашч пясочнага колеру.

3. Прыгатаваны з сухога, рассыпістага цеста. Пясочнае пірожнае.

•••

Пясочны гадзіннік гл. гадзіннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

меліні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Выбуховае рэчыва жоўтага колеру.

[Ад грэч. mélinos — жоўты, жаўтаваты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мельхіёр, ‑у, м.

Сплаў медзі з нікелем серабрыстага колеру.

[Ням. Melchior.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піро́п, ‑у, м.

Каштоўны камень чырвонага колеру, разнавіднасць граната.

[Ад грэч. pȳrōpós — вогнепадобны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белары́біца, ‑ы, ж.

Каштоўная серабрыстага колеру рыба сямейства ласасёвых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лімо́нніца, ‑ы, ж.

Матыль жоўта-лімоннага колеру сямейства бялянак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

золатавало́сы, ‑ая, ‑ае.

З валасамі залацістага колеру. Золатавалосае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цытры́н, ‑у, м.

Мінерал, разнавіднасць горнага хрусталю жоўтага колеру.

[Лац. citrinus — лімонны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эшыні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Рэдкі мінерал чорнага колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўто́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Адзінка вымярэння музычных інтэрвалаў — найменшая адлегласць паміж гукамі па вышыні.

2. Пераход ад светлага, яркага тону, колеру да цёмнага.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)