ex

adv разм.

1) кане́ц!, ба́ста!

2)

~! — вы́п’ем!

~ trnken* — піць да дна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ngünstig

a неспрыя́льны

im ~sten Flle — у найго́ршым вы́падку, на благі́ кане́ц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Натосьнік ’колца атосы, што надзяваюцца на канец восі’ (Бяльк.). З *на‑атосьнік, да атоса (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канкі́ста, канкві́ста

(ісп., парт. conquista = заваяванне)

перыяд заваявання іспанцамі і партугальцамі Паўд. і Цэнтр. Амерыкі (канец 15 — першая пал. 16 ст.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пігасты́ль

(ад гр. pyge = крыж + stylos = слупок)

задні канец хрыбетніка ў рада жывёл, прадстаўлены зросшыміся зрослымі пазванкамі; копчык (напр. у птушак).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

канчу́р і канча́р, а́, м.

Абл. Аддзелены канец чаго‑н. Калі мы вярнуліся да агню, дыміліся толькі канчуры. Ермаловіч. Падняўшыся на локаць і папраўляючы канчары галавешак, звярнуўся да нас Адам. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спын, ‑у, м.

Канец, спыненне. Але на ўсё ёсць спын, і сёння час расплаты! Грамыка. А зверху без спыну сячэ дробны халодны дождж. Васілевіч. Тут [у лесе] нядаўна без спыну Завіхаліся пілы. Кірэенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

consummation

[,kɑ:nsəˈmeɪʃən]

n.

1) заканчэ́ньне n., кане́ца́ m.

2) зьдзяйсьне́ньне n.; дасягне́ньне n.э́ты)

3) даскана́ласьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

catastrophe

[kəˈtæstrəfi]

n.

1) катастро́фа f, стыхі́йнае бе́дзтва, вялі́кая няўда́ча, няшча́сьце n.

2) катастрафі́чны кане́ц; пагі́бель, руі́на f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

extinction

[ɪkˈstɪŋkʃən]

n.

1) гашэ́ньне, згашэ́ньне n. (сьвятла́)

2) выміра́ньне n.

3) спыне́ньне, зьнішчэ́ньне n.; кане́ца́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)