генера́льны

(польск. generalny, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) галоўны, асноўны, вядучы (напр. г. план, г. сакратар);

2) усеагульны, грунтоўны (напр. г-ая ўборка);

г-ая рэпетыцыя — апошняя рэпетыцыя перад спектаклем, канцэртам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

генералітэ́т

(ням. Generalität, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

вышэйшы камандны састаў арміі; генералы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каталіко́с

(гр. katholikos = галоўны, усеагульны)

тытул патрыярхаў армяна-грыгарыянскай і грузінскай праваслаўных цэркваў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

метрдатэ́ль

(фр. maître d’hotel = гаспадар гасцініцы)

распарадчык (галоўны афіцыянт) у рэстаране або гасцініцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

парахарда́ліі

(ад пара- + гр. chorde = струна)

участкі храстка, якія ахопліваюць галоўны канец хорды.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фельдцэхме́йстэр

(ням. Feldzeugmeister)

галоўны начальнік артылерыі ў арміях некаторых краін 18—19 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прысе́ст, ‑у, М ‑сце, м.

У выразе: за адзін прысест — за адзін раз, адразу, за адзін прыём. Галоўны бухгалтар, між іншым, славіўся тым, што мог выпіць за адзін прысест цэлы тузін шклянак чаю. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

катлава́н, ‑а, м.

Выемка ў грунце, прыгатаваная для закладкі фундамента якога‑н. збудавання. Катлаван пад галоўны корпус электрастанцыі. □ Кожнай брыгадзе выдаваліся лапаты, усе накіроўваліся на адзін аб’ект — капаць катлаваны для падмуркаў пад інтэрнат. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуць, ‑і, м.

Чыгуначная або трамвайная каляя. Уздыхнуў паравоз парай і без гудкоў, без свісткоў выбраўся на галоўны пуць. Лынькоў. Доўгімі саставамі запруджаны ўсе станцыйныя пуці, эшалоны стаяць і на падыходзе да станцыі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схала́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Галоўны напрамак сярэдневяковай ідэалістычнай філасофіі, які стварыў сістэму штучных, чыста фармальных лагічных аргументаў для тэарэтычнага апраўдання рэлігійных догматаў.

2. Фармальныя веды, адарваныл ад жыцця і практыкі; начотніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)