ува́жлівы, ‑ая, ‑ае.

1. Які адносіцца да чаго‑н., робіць што‑н. з увагай (у 1 знач.). Уважлівы вучань. Уважлівы слухач. □ [Валік] быў уважлівы на ўроках, добра вучыўся, вызначаўся надзвычайнай акуратнасцю. Ваданосаў. [Мацей:] — Рыбак, браце, павінен быць кемлівы, уважлівы да ўсяго. Ляўданскі. // Які выказвае ўвагу (у 1 знач.); пільны. Уважлівыя вочы. □ Пакуль Ніна Пятроўна гаварыла,.. [Казімір] міжвольна акінуў яе ўсю ўважлівым позіркам. Краўчанка. // Які робіцца, выконваецца з увагай; старанны. Уважлівае вывучэнне матэрыялаў з’езда. Уважлівае назіранне за ростам раслін.

2. Які праяўляе ўвагу (у 2 знач.); чулы, клапатлівы. Трэба быць больш уважлівым да чалавека, хто б ён ні быў. Колас. Надзя была вельмі ўважлівая да брата, заўсёды адчувала і разумела яго перажыванні, супярэчнасці ў думках і імкненнях. Кулакоўскі. Цяпер Ніна ўжо не адыходзіла больш ад Алеся, была ўважлівай і ласкавай. Шыцік.

3. Які можа быць прыняты пад увагу; дастатковы для апраўдання. Уважлівыя прычыны. Уважлівы довад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чу́вствоваться

1. (ощущаться, восприниматься чувствами, становиться заметным) адчува́цца;

в ней чу́вствуется больша́я любо́вь к лю́дям у ёй адчува́ецца вялі́кая любо́ў да людзе́й;

чу́вствуется боль в коле́не адчува́ецца боль у кале́не;

во всём чу́вствовалось приближе́ние весны́ ва ўсім адчува́лася набліжэ́нне вясны́;

2. безл. адчува́цца;

чу́вствуется, что учени́к не по́нял объясне́ния учи́теля адчува́ецца, што ву́чань не зразуме́ў тлумачэ́ння наста́ўніка;

3. страд. адчува́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

такі́ займ

1. (перад наз) solch, so ein, ein sólcher, solch ein;

такі́ ву́чань so ein Schüler, ein sólcher Schüler;

2. (перад прым) so; so sehr;

ён такі́ до́бры er ist so gut;

што тако́е (здарылася)? was gibťs?, was ist los [passíert]?;

такі́ і такі́ der und der; ein bestímmter, ein gewísser;

спра́вы іду́ць сёння такі́м чы́нам, што … die Dínge líegen héute so [derárt], dass …;

такі́м чы́нам auf so(lch) éine Wéise

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

merit

[ˈmerɪt]

1.

n.

1) заслу́га f.

a mark according to the merit of the student’s work — адзна́ка, яку́ю ву́чань заслужы́ў сваёй пра́цай;

2) до́брая я́касьць, плюс -у m., ва́ртасьць, перава́га f.

The merits of your plan outweigh the defects — До́брыя бакі́ твайго́ пля́ну пераважа́юць недахо́пы

make a merit of something — ста́віць што-н. сабе́ ў заслу́гу; тлума́чыць што-н. як сваю́ заслу́гу

2.

v.

быць ва́ртым чаго́; заслуго́ўваць чаго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

slow

[sloʊ]

1.

adj.

1) мару́дны, паво́льны

a slow journey — мару́днае падаро́жжа

2) які́ по́зьніцца

a slow clock — гадзі́ньнік, які́ по́зьніцца

3) тупы́, адста́лы

a slow pupil — адста́лы ву́чань

4) ну́дны

a slow party — ну́дная вечары́на

5) вя́лы, мля́вы

Business is slow — Га́ндаль ідзе́ вя́ла

2.

v.t.

запаво́льваць; зьмянша́ць ху́ткасьць

to slow down a car — запаво́ліць машы́ну

3.

v.i.

павальне́й ісьці́, е́хаць, запаво́льваць

Slow up when you drive through a town — Запаво́ль ху́ткасьць, е́дучы праз го́рад

4.

adv.

паво́льна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

слабы́

1. schwach; schlaff (вялы, змарнелы);

слабы́ по́ціск рукі́ ein léichter Händedruck;

слаба́я па́мяць schwáches [schléchtes] Gedächtnis;

2. (не нацягнуты) lóse, lócker;

3. (хваравіты) schwächlich, kränklich, gebréchlich;

слабо́е здаро́ўе zárte Gesúndheit;

4. (дрэнны) schwach, schlecht; míttelmäßig (пасрэдны);

слабы́ ву́чань ein schwácher Schüler;

ён слабы́ па матэма́тыцы er ist schwach in Mathematík; Mathematík ist séine schwáche Séite;

5. (не моцны, не насычаны) dünn, leicht, schwach;

слабая ка́ва dünner Káffee;

слабы тыту́нь léichter Tábak;

слаб ы́я бакі́ leichte Schwächen pl, schwáche Séiten pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

type

[taɪp]

1.

n.

1) род -у, гату́нак -ку, від, тып -у m.

three types of local government — тры ты́пы мясцо́вага ўра́даваньня

2) пры́клад, узо́р -у m., мадэ́ль f.

John is a fine type of schoolboy — Янка — пры́кладны ву́чань

3) Biol. тып -у m.

4) Print. шрыфт -у m., друка́рскія лі́тары

bold type — тлу́сты шрыфт

italic type — курсі́ў

5) выя́ва (на манэ́це або́ мэдалі́)

6) гру́па, кля́са f.

a blood type — гру́па крыві́

2.

v.

1) быць узо́рам, сы́мбалем; сымбалізава́ць

2) групава́ць, клясыфікава́ць, тыпізава́ць

3) друкава́ць (на машы́нцы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Слімаза́рны, слімазу́рны ‘запэцканы слінай; малы, хілы’, ‘марудлівы, дробязны (аб працы)’ (Нас.), слімаза́рны ‘няўдалы, нязграбны’ (Сцяшк. Сл.), ‘плюгавы’ (Янк. 2), ‘мізэрны’ (Сержп.; кам., ЖНС), слемаза́рны ‘ўбогі, варты жалю, слёз’ (Нар. Гом.), слямаза́рный ‘дробны’ (Сл. Брэс.), слімаза́рнік, слімазу́рнік ‘гадкае запэцканае дзіця’, ‘благі працаўнік, рамеснік’ (Нас.), слімаза́рнік ‘неахайны, апушчаны чалавек’ (Чач., Касп., Федар. 4), слімазу́рыць ‘пэцкаць’, ‘марудліва займацца нечым’ (Нас.), слімаза́ ‘плакса’ (КСП). Параўн. укр. арг. шлямаза́рник ‘вучань, што нестаранна піша’, польск. ślamazarny, szlamazarny, ślimazarny ‘павольны; расхлябаны, бездапаможны; вялы’, ślamazara ‘няўклюда, няздара, недарэка’, каш. slamaza ‘марудны, пазбаўлены энергіі чалавек’. Сцяцко (Афікс. наз., 41) слімаза́ разглядае як назоўнік агульнага роду, утвораны пры дапамозе непрадуктыўнага суф. ‑з‑(а), што характарызуе асобу па негатыўнай працэсуальнай прыкмеце, ад слі́маць ‘плакаць’ (КСП) па тыпу раўці — рэўза. Да падобнай версіі паходжання каш. slamaza схіляецца Борысь (SEK, 4, 308), мяркуючы пра зыходныя формы *ślimaza, ślimaga, якія пазней зблізіліся з запазычаным ślam < ням. Schlamm ‘глей, мул, гразь’, ад якіх выводзіць польскія словы Брукнер (530). У якасці словаўтваральнай асновы прымаецца *slim‑ ‘слізь, сліна’ < прасл. *slimъ або *slima, гл. SEK, 4, 311; Бязлай, 3, 260; параўн. слім, слімень (гл.). Аднак аргатычнае ўжыванне дапускае і іншую версію паходжання слова ці, ва ўсякім выпадку, уплыў на семантыку славянскага слова з боку яўр.-ням. (ідыш) schlimasel ‘злы лёс’, як гэта меркаваў Карскі (Белорусы, 173). Шульман (Полымя, 1926, 8, 216) лічыць крыніцай беларускага сьлімазальнік ‘пэцкаль, мурза, няўдачнік’ ід. Schlimesalnik ‘тс’. Гл. таксама Альтбаўэр, JP, 17, 49 і наст. Горбач (Арго школярів, 35) украінскі аргатызм выводзіць ад ма́зати, гл. мазаць, і яўр. šlim‑mazzalnik ‘няўдачнік, бедалага’ з ням. schlimm ‘дрэнны’ і яўр. mazzal ‘доля, шчасце’. Сучасны аргатызм шлемазл ‘няўдачнік’ (гл. Евреи Гродно, Гродно, 2000, 118) < ід. Schlafnassel ‘цяжкая, заблытаная сітуацыя, пры якой індывід церпіць прыкрую няўдачу’, што з біблейскага яўр. Schla > Schlau + ід. Massel ‘шчасце’, для якога дапускаецца кантамінацыя з ням. Schlimm ‘дрэнны, паганы’ (Штэрн, Wörterbuch, 189).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

перарасці́, ‑сту, ‑сцеш, ‑сце; ‑сцём, ‑сцяце, ‑стуць; пр. перарос, ‑расла, ‑ло; заг. перарасці; зак.

1. каго-што. Абагнаць ростам, стаць вышэй за каго‑, што‑н. Сын перарос бацьку. □ Міколе дваццаць чацвёрты год. Хлопец узмужнеў, перарос і мяне. Брыль. Каб на хмель не мароз, ён бы тын перарос. Прыказка. // перан. Перасягнуць каго‑н. у разумовых, маральных адносінах; стаць больш змястоўным. Вучань перарос свайго настаўніка. □ [Высоцкі:] Дык жа ён [брыгадзір] жыве ўчарашнім днём. Радавыя калгаснікі яго перараслі. Гурскі. // перан. Стаць больш важным, больш значным за што‑н.; пераўзысці што‑н. І дом не астыў яшчэ, пахне смалой, І печ глеўкаватая трошкі, А стол навасельны нібы перарос Сваю непасрэдную ролю. Бялевіч. Дэмабілізаваўшыся, у МТС Андрэй не вярнуўся. Яму здавалася, што ён перарос яе. Шахавец.

2. Выйсці з узросту, устаноўленага, вызначанага для чаго‑н. Для дзіцячага сада хлапчук перарос. □ А што замінае [атрымаць вышэйшую адукацыю], — здзівіўся Варановіч. — Позна, перарос. Час мне ўжо дваццаць тосты гадок горне, а за спіною і людскіх трох класаў не наскрабеш... — горасна ўздыхнуў Шлык. Дуброўскі.

3. у што. Развіваючыся, ператварыцца, перайсці ў што‑н. Стачкі перараслі ў паўстанне. Гоман перарос у крык. □ З’явіліся новыя партызанскія атрады, групы, некаторыя атрады перараслі ў брыгады. Казлоў. Напружанасць абставін павялічвалася, пагражаючы перарасці ў буру. Гурскі. Спачатку размова была бяскрыўдная, але хутка перарасла ў спрэчку. Філімонаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

old

[oʊld]

1.

adj.

1) стары́; старэ́нькі

old people — стары́я

old man — стары́ -о́га m.

old woman — стара́я f.

an old house — стары́ дом

old clothes — стара́я во́пратка, ла́хі pl.

to grow old — старэ́ць

2) (пры пыта́ньні пра век асо́бы)

How old is he? — Ко́лькі яму́ гадо́ў?

He is ten years old — Яму́ дзе́сяць гадо́ў

3) закаране́лы

to be old in wrongdoing — быць закаране́лым злачы́нцам

4) да́ўні; былы́

an old friend — да́ўні ся́бра

an old student — былы́ ву́чань

Old Belarusian — старабелару́ская мо́ва

good old fellow — (ласка́льны зваро́т) до́бры чалаве́ча

2.

n.

стары́я часы́

the heroes of old — геро́і стары́х часо́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)